Ik weet niet hoe het met u is, maar bij het lezen in een zin van de combinatie kleinkunst met muziek krijg ik rode vlekken op allerhande ongewenste plaatsen. Daar heb ik al jaren last van. Toen ik las dat Het Zesde Metaal zijn oorsprong vond in die studierichting aan het Herman Teirlinck Instituut bij onze zuiderburen, begon ik maar vast met krabben. Bij beluistering van hun debuut Akattemets bleek dat meer dan een tikkie voorbarig. Het dikke West-Vlaamse dialect dat Het Zesde Metaal bezigt is juist zalvend voor de huid. Het gemiddelde vrouwencrèmepje valt erbij in het niet. FrontVoorman Wannes Capelle is gezegend met net zo’n prettig charmante stem als Flip Kowlier en Tom Pintens en zijn pen is ook wel bijna net zo fijn als van deze twee erkende Vlaamse grootmeesters. Al zoekt Capelle’s band het wel wat meer in de indiepop dan hen. Fraaie beschouwende teksten doorspekt met fijnzinnige humor die voor een Nederlander misschien wat moeilijk te volgen zijn, er op puzzelen loont zeker. De liedjes van Capelle komen fraai tot hun recht in de ingetogen productie van Peter Vermeersch. De manier waarop Vermeersch de contrabas van Yannick Peeters diep heeft laten wegzinken in de mix is sluw. Het geeft het geluid van Het Zesde Metaal op Akattemets wat prettig warms en melancholisch. Slim is ook om het ingetogene hier en daar te koppelen met een wat experimenteler geluid zoals fraai gebeurt in het titelnummer. Het zijn overigens niet alleen maar rustige voortdobberende nummers wat de klok slaat. Een up-tempo nummer als “Keuning Van De Jacht” is een goedgeplaatste afwisseling om er voor te zorgen dat je niet definitief weg droomt bij al die weelderigheid.
mij=Petrol