In 2006 besloot Gifkip verder te gaan als het instrumentale Hijos de Mayo in het genre stonernoisepostrock. De EP uit 2007 bevat een aantal fijne instrumentale tracks met lekker zompige stoner-riffs en flarden psychedelische rock. In 2008 kwam zangeres Baukje (Moral Anxiety, GodsChosenDealer) bij de groep en voegde daadwerkelijk een andere dimensie toe aan het geluid van de band, zoals te horen is op “Part 1” van The 4-track Tape Adventure en het dit jaar verschenen In Sound Underground. Een beetje wennen is dat wel – alsof je hagelslag strooit over je sneetje brood met pindakaas – maar voor liefhebbers desondanks niet te versmaden. De zang klinkt wat ijzig, maar de kracht zit ‘m vooral in de passie, de hartstocht en de emotie. Baukje krijst, krioelt, kruipt, gilt, rolt, schreeuwt en zingt vaak met een kenmerkend vibrato. Het leidt wel een beetje de aandacht af van de rest van de band, die nu meer in dienst lijkt te staan van de zangeres. Voor mijn gevoel had het gitaarwerk op de instrumentale EP dan ook net iets meer ‘punch’ en was het wat afwisselender, maar aan de andere kant is de sound op dit album ook dreigender en donkerder geworden, zoals op het lange en bijna tergende “In Sound Under Ground”. Het met Black Sabbath riffs doorspekte “Faced Down” ontspoort in een voor het album kenmerkende waanzin en vertwijfeling. “Silence Unsaid” is dan wat makkelijker van structuur en is in mijn gedachte – wellicht daarom – het lijflied van de band. Hoogtepunt van de plaat vind ik “Dull as Ditchwater”, waarin het tempo wordt versneld naar een subtiel en passievol Franstalig gezongen gedeelte. Erotisch gewoon. Misschien dat de hoes ook wel verwijst naar dit soort dierlijke lusten en andere primitieve emoties die dit album uitademt. Geen makkelijke kost. Wel een prettige zelfkastijding.
mij=Eigen Beheer
En ze houden er mee op… “We’re very sorry to tell you we decided to split up. Motivation-levels were too low for some of us, and there was no point in going on. We will play our april 20 gig at Area 51.”