Vijf jaar geleden was ze daar ineens, de ‘desertblues-chansonnière’ Hindi Zahra. En in de door Tony Gatlif geregisseerde clip “Beautiful Tango” bezong deze ‘woestijnroos’ een ontmoeting met een mysterieuze vreemdeling. Een ontmoeting waarbij de nadruk overduidelijk lag op het zintuiglijke. Ik was gelijk betoverd door deze Berber-dame met haar honingzoete vocalen en loom voortkabbelende jazzy liedjes. Het tempo van haar liedjes in aanmerking genomen verbaast het niet dat dit tweede album vijf jaar op zich liet wachten. Al gebiedt de waarheid te zeggen dat ze sinds het uitkomen van haar debuut niet alleen een uitgebreide wereldtournee maakte, maar ook nog in een tweetal films speelde (waaronder The Cut van Fatih Akin). Dus in werkelijkheid werkte ze zich een slag in de rondte. Gelukkig is daar op Homeland weinig van te merken. Het album is iets psychedelischer dan het debuut. Maar de liedjes zijn nog steeds die heerlijk lome zintuigelijke ervaringen van weleer. Hindi Zahra luister je niet. Je proeft haar, je betast haar, ze dompelt je onder in haar heerlijke melting-pot van Noord-Afrikaanse-, zigeuner- en Westerse-invloeden. Waarin kleuren, geuren en smaken overdonderen. Het is een verslavende melting-pot bovendien. Waar je je aan wilt blijven laven tot je niet langer kunt en dan is haar muziek gelijk die deken waaronder je je kunt verwarmen. Eigenlijk zou dit album vergezeld moeten gaan van een waarschuwing: ‘Pas op, extreem verslavend!’ Maar zo’n honingzoete verslaving als deze, zou ik niemand durven onthouden.
mij=Parlophone