Sub Pop verkent de underground maar wat graag. His Electro Blue Voice versnippert punk, industrial en noise tot een brutaal beukend allegaartje waar Swans, Unwound en Unsane nog iets van kunnen leren. Net als je denkt met een noise-bandje te maken te hebben, gaat His Electro Blue Voice nog wat stappen verder. Beetje staccato-Ministry, wat flarden zweverig Hawkwind-werk en verder wat Godflesh-gebeuk met een tikkeltje Big Black. Het is jammer dat His Electro Blue Voice er zo weinig aan doet om zich beter in de kijker te spelen. En dat Sub Pop niet snapt dat de bandnaam en de albumtitel van een puberaal slecht niveau zijn waar slechts een ge-airbrushte metalhoes uit de jaren tachtig bij past. Het is jammer dat de band niet inspringt op de Steve Albini-fan en verder gaat waar Shellac is opgehouden. De band heeft namelijk alles in zich om dat te doen. His Electro Blue Voice heeft goede songs met kop en staart, de band bezit de tomeloze woede en frustratie die ‘n goede punkmentaliteit kenmerken, het heeft een snerpend gitaargeluid dat rechtstreeks van Greg Sage van The Wipers is gejat en de band werpt knallende geluidsexplosies op die nog pijn aan je oren doen. Enfin, volgend jaar zal wel blijken of His Electro Blue Voice als live-band hoge ogen gaat gooien op een Metropolis-achtig festival. Ik ben bang van wel. “Born/Tired” gaat in elk geval al de boeken in als een van de beste songs van 2013.
mij=Sub Pop
4 reacties