Een accent in zang kan uitermate charmant zijn, maar kan je ook tegen gaan staan. Zet mij een in het Engels zingende Scandinavische voor en de kans dat ik wegsmelt is groot. Blijkbaar kan ik wat minder tegen een Italiaan die in het Engels gaat zingen. Zo heb ik muzikaal niet zo heel veel aan te merken op Wild Nights, Quiet Dreams, de derde cd van Hollowblue. Maar steeds als ik de cd opzet, dan begint de zang van Gianluca Maria Sorace me te irriteren. Qua variatie is zijn stem al een beetje monotoon (een beetje hetzelfde euvel waar Yogi Lang aan leidt), door zijn accent strijkt hij me steeds weer tegen de haren in. Doodzonde. Die ergernis over het accent is verdwenen als hij in “Sigma” een stukje in het Italiaans gaat zingen. Doe dat dan vaker denk ik dan. Maar het zou heel goed kunnen zijn dat het geheel en al aan mij ligt. De kans dat het gros zich er niet aan stoort is best aanwezig. Helemaal omdat Soraces fraai georkestreerde indiepop (een minder sombere variant op Nick Cave en Tindersticks met een vleugje Calexico) verder prima in het pulletje valt bij mij. Variatie is er op dat vlak ook ruim voldoende. En steeds overtuigt Hollowblue daarbij. Een song opener “Wild & Scary” is prettig melancholisch, “I’ve Got A Key To Change The World” lekker stekelig en “Honeymoon” heeft wel wat van de weemoed van Devotchka over zich met zijn vleugje mariachi. In die laatste song werkt het accent nog het best. Het beste bewaart Hollowblue tot het einde van Wild Night, Quiet Dreams. Afsluiter “Cry Hell” begint een beetje als een nonchalante jam, maar bouwt daarna aan de hand van flonkerende trompetten op naar een gave climax. Wat ik al zei, muzikaal niets mis mee.
mij=Audioglobe / Dying Giraffe / Munich
Volgens mij hoeft een Scandinavische bij jou haar mond niet eens open te doen… 😉