Hoobastank – For(n)Ever

In de categorie bands die blijk geven van veel zelfkennis bij het kiezen van de titel van hun nieuwe plaat scoort Hoobastank hoge ogen met hun nieuwe cd. Hun nieuwste plaat is namelijk treffend getiteld For(n)ever. Voor hun trouwe, vooral Amerikaanse fanschare, is het Forever, wat mij betreft blijft het bij Fornever. Ik ben niet vaak in mijn nopjes met een plaat die minder dan veertig minuten duurt, maar in dit geval gaat na elke draaibeurt weer de vlag uit als de cd afgelopen is. Ik vond voorgangers van de band al vervelend, maar deze nieuwe cd kan zo op zijn kop als onderzetter de tafel op. De band claimt zichzelf vernieuwd te hebben en op For(n)ever gevarieerder dan ooit voor de dag te komen. Dat zal wel, maar gevarieerd vervelend blijft natuurlijk nog steeds strontvervelend. Meer dan kamerbreed dendert de cliché alternative rock met nog meer gerecyclede voorspelbare meeblèrders mijn speakers uit. Om te janken zo ellendig. En dan heeft Hoobastank ook nog eens de pech dat zanger Douglas Robb ergens in het anonieme midden stond bij het uitdelen van de gouden rockstrotten en gitarist Dan Estrin ook niet bepaald de lessen van Joe Satriani gevolgd heeft en uitblinkt in gezapige riffs en solo’s. De heren van Nickelback zijn er wat dat betreft heilig bij. Fornever, zou dat even een zegen zijn.

mij=Island / Universal