Zelfs in Canada hebben ze middelmatige bandjes. Wat zeg ik, minder dan middelmatige, zoals Hot Panda ons bewijst. Het viertal uit Edmonton schreeuwt enthousiast ‘yeah yeah yeah’ in opener “Cold Hands/Chopped Lips”, maar ze zijn echt de enige en dat is dan nog met afstand het beste nummer. Misschien dat ik daar mijn hele recensie maar aan moet wijden. Het begint prima met een fijne harmonica-solo. De drumbeat rinkelt en de zanger doet die benaming heel eventjes eer aan. ‘Saw a girl I used to know, she’s got a job, that’s so adult!’ De sirene die halverwege het nummer in een break afgaat is ook een van de meest geïnspireerde momenten. (Dat zegt ook wat) De rest van de plaat kirt de vocalist van op irritant gemaakte toon. Hij reciteert zijn lappen tekst op quasi-ongeïnteresseerde Mark. E Smith-wijze, afgewisseld met wat leipe koortjes, waarin de rest van de band (ook twee dames) ‘m bijvalt. “Holes” is van dat recept het beste resultaat. In ‘t begin dan, daar klinkt zowaar ‘n aardige gitaarlick, maar al snel verzandt ook dat nummer weer in een onwaarschijnlijke suffe boel. Of ze de melodieën nou op glockenspiel of op toetsen spelen, het blijft een drama. ‘Ooh ooh!’ roept de zanger zelf als ware hij een Teletubbie. Zo zappen wij verder en vinden niks, niemendal. Als achtergrondmuziek kan ‘t nog wel, maar luisterend terwijl ik de recensie typ roept het enkel frustratie op.
mij=Mint/Sonic Rendezvous