Voor beluistering van dit schijfje las ik al de nodige positieve woorden over House of Broken Promises. Dat mag, en het is ze gegund, maar ik kan toch echt niet tot een heel positief oordeel komen bij hun eerste full-length cd, Using The Useless. Dit Amerikaanse gezelschap kan dan wel een degelijk potje stonerrock neerzetten, het onderscheidt zich nergens, en dat is in zo’n beperkt en overbevolkt genre toch wel het minste. Zeker, met het volume een tandje hoger is het allemaal best genietbaar en wie naar het Roadburn Festival gaat hoeft ze zeker niet te mijden. De heren beheersen hun instrumenten – in dit genre vind ik de drummer vaak een goede graadmeter en dat zit hier wel goed – dus live komt het allemaal wel in orde. Maar de toch wat fantasieloze composities en vooral de Hetfield-zanglijnen en -trucjes van zanger/gitarist Arthur Seay vervelen me halverwege een tikkie. Wil je flink kunnen bangen dan is dit waarschijnlijk nog best aangenaam, zit je op iets nieuws te wachten dan zou ik even verder kijken.
mij=Small Stone / Bertus