In de beginjaren was House Of Lords een doorgangshuis van muzikanten dat niettemin memorabele albums produceerde. Sinds zanger James Christian in 2005 de band opnieuw oprichtte – met hijzelf als enige bandlid uit de eerste periode – is de bezetting juist vrijwel ongewijzigd gebleven en sindsdien rollen de albums met de regelmaat van de klok van de band. Maar – u zag ‘m al aankomen – het memorabele was er een beetje af. Of heel veel, zoals bij Cartesian Dreams uit 2009. Precious Metal is het vijfde album van wat ik maar House Of Lords deel II zal noemen, waarmee het aantal studio-albums van de eerste incarnatie voorbijgestreefd is. Het album gaat lekker van start met de uptempo rockers “Battle” en “I’m Breaking Free”. Helaas gaat het niveau daarna rap achteruit. Christian en kornuiten houden strak vast aan het stramien van bombastische AOR, refreintje-coupletje-refreintje en op zijn tijd een galmballad. Een bombastische variant op Bon Jovi, zo u wilt. Inclusief het langzamerhand behoorlijk sleets raken van de formule. De ballads “Live Every Day (Like It’s the Last)”, “Precious Metal” en “Enemy Mine” klinken daarbinnen nog uitzonderlijk ongeïnspireerd. Voor een deel heeft dat ook te maken met de muzikanten. Ze verstaan hun vak, daar niet van. Maar anders dan bijvoorbeeld voormalig gitarist Lanny Cordola of voormalig drummer Ken Mary zijn het geen muzikanten die opvallen door een eigen stijl. Of ze mogen die niet laten horen van opperhoofd James Christian, dat kan ook. Gevolg is in elk geval dat dit een bak songs van wisselende kwaliteit is, die je direct na beluistering alweer vergeten bent. En erger nog: volkomen inwisselbaar met voorgaande albums.
mij=Frontiers / Rough Trade
4 reacties