Howlin Rains The Russian Wilds eindigde hoog in mijn jaarlijstje over 2012 en ik draai het album tot op de dag van vandaag regelmatig. Toen het live-album Live Rain van de daaropvolgende tournee uit mijn envelop met recensie-cd’s kwam schuiven was ik dan ook buitengewoon verheugd. Dat kon niet missen, toch? Helaas. Ik heb het verschillende keren geprobeerd, het is een prima album, maar het wil maar niet landen bij mij. Wist ik maar waarom. De eerste vier tracks komen van The Russian Wilds, de volgende vijf van de voorgangers. Het begint met “Phantom In The Valley”, een van de beste tracks op The Russian Wilds. Prima uitgevoerd, vocaal én instrumentaal, met een wat rauwere gitaarsound die het de nodige extra energie geeft, zoals dat hoort bij een live-album. Zijn de oudere tracks minder? Eigenlijk ook niet echt. Het zijn fraai opgebouwde songs, met een bak Americana en een toefje Westcoast, die uitnodigen om lekker loom mee te bewegen. “Calling Lightning Pt 2” bouwt bijvoorbeeld met veel gevoel naar een fijne climax toe. Het enige wat ik nog als verklaring kan bedenken is dat The Russian Wilds blijkbaar een variatie en spanningsboog kende die het album als geheel zo goed maakte. Howlin Rain blijkt het fenomenale studiowerk live ook prima aan te kunnen, en toch doet het me niet zoveel. Ik blijf het proberen. Deze plaat móet me op een gegeven moment enorm gaan bevallen.
mij=Agitated / Konkurrent
4 reacties