Tijdens een Vuelta-etappe babbelden Jeroen van Belleghem en Karsten Kroon over popmuziek. Een lokale band passeerde de revue. De stijl? ‘Indie kunstmuziek’, opperde Jeroen. Karsten diende hem, zoals altijd, van repliek. ‘Indie is toch allang mainstream geworden.’ Het Australische HTRK, is zo bezien geen indie. Hoewel het duo al een decennium in deze vorm bestaat, verschenen ze immers nimmer op mijn radar. Hun muziek klinkt echter wel degelijke hartstikke indie, en helemaal bij de kunsttijd. (Laat de Eurosporters het maar bij wielrennen houden, dus…) Met nogal droog gemanipuleerde gitaren en trippy zuchtvocalen bouwt het HTRK een ‘beach house’, waar ook Cat Power en Shannon Wright graag mogen verblijven. De rolverdeling valt traditioneel te noemen. Jonnine Standish zingt, Nigel Yang knutselt. Dat zou ik toch graag eens omgekeerd zien. Een opmerking die verraadt dat er op beide vlakken verbetering mogelijk is. HTRKS’s muzikale patronen zijn al te cool. De vele stiltes suggereren diepgang die ik in dit bijna ‘melodieloze’ minimalisme niet wist te vinden. Zelfs de titeltrack passeert onopgemerkt, net als een Missy Elliot-cover. ‘Even with your soft obsession, it’s not enough attention for me.’ Toegegeven, de hi-hats ritselen en ruisen heerlijk dub(by), met name in “You know how to make me happy”. Laat op de plaat vindt Standish met “Dying of Jealousy” eindelijk een vocal line die naar het gekwetste hart voert. Voorbij de pose. ‘For you could be a star by now, and I could be free somehow.’
Ghostly International
File: HTRK – Venus in Leo
File Under: Bekend spel van The XX (en de YY)