Is emo nu dood of niet? Wat is nu eigenlijk emo? Is dit niet gewoon hele dikke rock? Vragen, vragen, vragen, ze schieten door mijn hoofd terwijl ik deze nieuwe Hundred Reasons beluister. Een heleboel recente emo- en posthardcore platen raken bij mij namelijk niet meer de snaar die oudere platen van bands als Far, Texas Is The Reason, vroege At The Drive-In en Mock Orange juist wel wisten te raken. Dat komt deels door het feit dat het genre vanuit de underground langzaam omhoog is gekropen naar de mainstream, met verbeterde productiemogelijkheden als grootste voordeel. Nadeel is dan dat de punkrockende charme die vroeger zo bij het genre hoorde verdwijnt. Wat voor mij echter nog zwaarder weegt is dat de meeste emo de laatste tijd zo ontzettende zwaar op de hand is. De laatste twee jaar lijken mineurtoonsoorten, metalriffs en gelikte zang (af en toe aafgewisseld door gekrijs) de standaard geworden. En dan komt Hundred Reasons als geroepen. Want dit bandje geldt namelijk als het zonnetje in huis in emoland. Grootse Gedreven Rock, met een been in de posthardcore en het andere in het betere alternatief, met heerlijke meeslepende refreinen en zanglijnen waar je simpelweg opgewekt van raakt. Zo kan het dus ook. Het hoeft allemaal niet zo zwaar. Hundred Reasons heeft dat goed door en weet zo de luisteraar de hele plaat een gevoel van hoop te geven. Overtuiging is het sleutelwoord op deze plaat, niet in het minst door de ronduit geweldige zang. Hundred Reasons overtreft zichzelf op deze sterke schijf en de liefhebber van goed uitgevoerde rock gebracht met bezieling heeft weer een mooi plaatje om lekker uit volle borst op mee te zingen. De goede antwoorden op de vragen bovenin zijn overigens: Nee, Geen idee als het maar rockt, en Ja!
mij=V2