Happiness van Hurts: wat mij betreft de meest over het hoofd geziene plaat van 2010. Bij mij stond hij boven aan mijn jaarlijst, en dat is niet voor niets. Het Britse duo Theo Hutchcraft en Adam Anderson (die eerder speelden in de band Daggers en daarvoor Bureau) hebben namelijk een album gemaakt dat zelfs de grootste sombermans vrolijk kan maken. Ja, het is op zijn tijd vreselijk glad en kitscherig, maar dat is opzet. Het ontbreken van een edgy geluid (dat Daggers nog wel had) bezorgt Hurts nou juist die majestueuze retro-vibe. Iedereen die de jaren tachtig bewust heeft meegemaakt en daar goede herinneringen aan heeft, wordt vrolijk van de gaye verwijzingen naar Heaven 17 en boybands als de Pet Shop Boys (kennen jullie trouwens Diesel Disko en Popdorian -link is nsfw- al?), en tegelijkertijd heeft Hurts ook een heel eigen identiteit. De prima single “Wonderful Life” is daar een mooi voorbeeld van. Het knallende “Better Than Love” is juist weer geschikt voor zowel skihut als gothicfeest. Synthpop to the max, lekker zonder enige pretentie, maar wel goed gemaakt. En ja, de singles zijn duidelijk radiovriendelijker dan de rest van Happiness, maar voor mij geldt die titel voor het geheel. Zoals de groep in Paradiso al bewees (waar ze weer net als in Daggers met zijn vijven spelen), bevallen hun liedjes ook live uitstekend. Eindelijk breekt er weer eens een synthpopband door en dat is wat mij betreft een uitstekende ontwikkeling.
mij=Sony
Welkom terug! En je hebt helemaal gelijk. Stond niet voor niks ook in mijn top 20 van 2010.
“lekker zonder enige pretentie, maar wel goed gemaakt.”
Dat kun je toch niet menen? Alles aan Hurts ademt pretentie als je het mij vraagt: de coupe Dachau van de zanger, de zogenaamd romantische symboliek in de topzware clips, de fotografie in de lijn van Anton Corbijn, het zwelgen in adolescenten-wanhoop. Overal is over nagedacht, behalve als om het schrijven van écht goede nummers gaat. Want daar ontbreekt het bij deze New Romanticskaraoke aan, vind ik.
Ja, dat wel. Maar de teksten en de melodieën zelf zijn te cliché om van pretentie te spreken hoor.
Hmmm. Toch zie ik niet waarom pretentie en cliché elkaar uitsluiten 😉
Aparte band is dit toch, singles die net zoveel op Slam als op Kink gedraaid worden. Ik hou er wel van.
Over het hoofd gezien? Door wie? Niet door publiek in elk geval: grote zaal Paradiso verkocht vorig jaar al uit voor Hurts.
Welkom terug! En je hebt helemaal gelijk. Stond niet voor niks ook in mijn top 20 van 2010.
“lekker zonder enige pretentie, maar wel goed gemaakt.”
Dat kun je toch niet menen? Alles aan Hurts ademt pretentie als je het mij vraagt: de coupe Dachau van de zanger, de zogenaamd romantische symboliek in de topzware clips, de fotografie in de lijn van Anton Corbijn, het zwelgen in adolescenten-wanhoop. Overal is over nagedacht, behalve als om het schrijven van écht goede nummers gaat. Want daar ontbreekt het bij deze New Romanticskaraoke aan, vind ik.
Ja, dat wel. Maar de teksten en de melodieën zelf zijn te cliché om van pretentie te spreken hoor.
Hmmm. Toch zie ik niet waarom pretentie en cliché elkaar uitsluiten 😉
Aparte band is dit toch, singles die net zoveel op Slam als op Kink gedraaid worden. Ik hou er wel van.
Over het hoofd gezien? Door wie? Niet door publiek in elk geval: grote zaal Paradiso verkocht vorig jaar al uit voor Hurts.
@Joris: Paradiso is toch niet gelijk het grote publiek? Da’s 1200 man of zo. De kleine zaal was uitverkocht en het is toen verzet naar de grote die toen ook behoorlijk vol was inderendedaad.