‘Hoe kóm je erbij om je bandje Sokdah te noemen!’ dacht ik toen ik het boekje voor het eerst in handen had. Dat hadden ze dan ook niet gedaan. Ik hield het boekje van het debuut van Hypnos ondersteboven. De rest van de hoes is zwart-wit en niet direct herkenbaar als bandfoto, dus die vergissing is zo gemaakt. Zanger Philip (aan achternamen doen ze blijkbaar niet) klinkt in het begin niet heel overtuigend. Opvallend genoeg begint hij verrassend veel op Rob Halford te lijken als het volume en de toon omhoog gaan. Hij en de rest van de band zijn erg Zweeds, ook in die zin dat ze klinken ze alsof ze de New Wave Of British Heavy Metal pas afgelopen jaar hebben ontdekt. Zoals gebruikelijk klinkt ook de productie alsof de kalender nog ergens op de jaren tachtig staat. Door gebrek aan budget of als bewuste keuze – waarbij ik dat laatste beslist niet uitsluit. In de derde track, de bluesrocker “Nightmares”, gaat aanvankelijk het tempo een stuk omlaag en lijkt Philip ineens Jim Morrison te channelen. “Moving Too Fast” is dan weer een uptempo heavy boogie. En zo vliegen ze in iets meer dan een half uurtje door acht tracks die je steeds aan het begin van de New Wave Of British Heavy Metal kunt plaatsen: het heeft de rauwheid en het vrolijk van de ene naar de andere solo raggen van die stroming, terwijl je in de riffs nog echt de bluesrock hoort waar het ooit uit ontstond. Origineel zijn ze nergens, overdreven strak of compositorisch ingenieus is het allemaal ook niet, maar de nostalgiefactor is hoog bij Hypnos. Zeker voor oude mannen als ik is dat soms maar wat lekker.
mij=Crusher / Clearspot