Hij blijft opvallend rustig. Zeker in contrast met de andere bandleden van I Am Oak die rond ons heen stuiteren alsof ze verzuimd hebben om hun dagelijkse portie Ritalin in te nemen. Als we de snackmuur van de Febo passeren, wordt bassist Stefan Breuer (The Subhuman) op Hitchcockiaanse wijze aangevlogen door een agressieve duif. Dit tot grote hilariteit van percussionist Dave Mollen (Daeve) en banjo-speler Robby Wouters. Zangeres/toetseniste Aino Vehmasto (The Secret Love Parade) blijkt op het moment dat File Under-fotograaf Tom wil beginnen met de fotoshoot, zoek te zijn geraakt. Ondanks dit alles blijft zanger/gitarist Thijs Kuijken opvallend rustig. De 25-jarige Utrechtenaar die opgroeide in Bergeijk (ah, vandaar die naam) is het type muzikant waarvoor de term introvert lijkt te zijn uitgevonden. Ik stel hem voor het interview met hem alleen te doen, want welbeschouwd is Thijs in principe in zijn eentje I Am Oak.
mij=Interview: André. Foto's: Tom
'Ik ben rond mijn achttiende begonnen met muziek maken. In mijn eentje op mijn kamer. Dat was allemaal meer elektronisch met synthesizers en beats en zo. Best anders en meer puberaal dan wat ik nu doe. Langzaam maar zeker is het meer akoestisch, rustiger en meer folk-achtig geworden. Ook door de muziek die ik veel luisterde.' Als ik hem vraag welke artiesten hem hebben beïnvloed om die richting te kiezen hoeft hij niet lang na te denken over zijn antwoord: 'Joanna Newsom, vind ik echt heel goed, Mount Eerie en Bonnie 'Prince' Billy. Dat zijn denk ik toch wel de namen die de grootste invloed op me hebben gehad.'
Gewillig legt Thijs uit hoe de zijn huidige live-formatie is ontstaan. 'Eerst nam ik de liedjes op met alleen zang en akoestische gitaar. Zo deed ik ook mijn eerste optredens. Daarna ben ik er tijdens het opnemen al wat meer dingen, geluiden bij gaan toevoegen. Dat kon nog steeds in mijn eentje. Dat kan nu ook nog wel, want ik probeer de liedjes zo te maken dat ze op die manier ook al goed genoeg en interessant genoeg zijn. Maar ik vond het toch wel leuk om er andere mensen bij te betrekken. Eerst zijn er toen Dave en Robby bij gekomen. Later kwam Stefan erbij en nog meer later Anio.'
Maar in basis blijft I Am Oak gewoon het project van Thijs zelf. Toch? Of ziet hij mogelijkheden dat het meer een band gaat worden? 'Daar zit ik nu heel erg over na te denken. Ik schrijf en neem sowieso alles op in mijn eentje. Op de nieuwe plaat heb ik voor het eerst wat zang door anderen laten doen. Eerst zelf opgenomen en daarna door hen opnieuw laten inzingen. Ik was wel benieuwd hoe dat zou werken als er andere klankkleuren in zouden komen dan alleen mijn eigen zang. En misschien wordt het heel erg vet als ik hen wat meer ruimte zou geven om er dingen zelf bij te verzinnen. Maar ik weet nog niet precies wat ik daarmee ga doen. Want ik vind het toch wel heel erg fijn om alles zelf te doen. Ik kan thuis gewoon opnemen wanneer ik dat zelf wil. Wanneer het moment daar is. Met een band krijg je toch meer te maken met afspraken en momenten waarop het moet gebeuren.' Is het misschien ook een beetje de angst om dingen uit handen te geven? 'Ja, misschien wel. Ik heb wel vertrouwen in de bandleden. Als we zoiets zouden doen gaat het denk ik wel goed. Maar ik vind het gewoon heel relaxed om het precies te doen zoals ik het in mijn hoofd heb. Geen concessies te hoeven doen.'
Naast het feit dat Thijs graag in zijn eentje werkt, blijkt gaandeweg ons gesprek dat ook de zeer persoonlijke aard van zijn muziek maakt dat hij het niet graag uit handen geeft. Of moet ik klauwen zeggen? De plaat heeft immers niet voor niets de titel On Claws meegekregen: 'Het is een overall thema wat gaat over een soort van klauwen die je beet hebben. Waar je de hele tijd over zit te malen. Dat kan zijn over relaties, de liefde enerzijds. Maar dat kunnen bijvoorbeeld ook dingen zijn waar ik tegenaan loop met mijn studie fotografie. Het creatieve proces waar heel erg in vast kunt lopen en mee kunt worstelen.' Zou je die klauwen ook kunnen zien als een soort remmingen? 'Op zich wel. Maar dan in de zin van dat het je zo beet heeft dat je niet meer los kunt laten. Dat je er steeds weer op terugkomt en het moeilijk is om daaruit los te breken. Dat speelde ook heel erg veel bij mezelf op bepaalde gebieden in de periode dat ik het heb geschreven. Dan is die muziek natuurlijk heel relaxed om het een beetje van je af te kunnen schrijven. Het is ook niet allemaal alleen maar slecht, er zit ook hoop in. Dat misschien wel het grootste verschil met de vorige plaat (Ols Songd). Niet dat deze minder zwaar is, maar er zit ook nog een sprankje hoop in.' Waar zie je, buiten de muziek uiteraard, die lichtpuntjes in? De fotografie misschien? 'Ja. Maar het gaat allemaal in golven. Dat zit ook in de teksten en de muziek. Het gaat soms heel erg goed en dan heb je weer een terugslag, dan weer wat beter, weer een terugslag. Dat stop ik ook wel in de teksten. Bepaalde metaforen. Water. Wind. Dat alles golft. En cirkels. Dat alles loopt in cirkels en dat je daar ook dingen uit kunt leren. Omdat je op een gegeven moment weer op zo'n zelfde punt weer terug komt en het dan herkent. Dat je weet dat je het al een keer eerder hebt meegemaakt en wat je weet dat je het zo dus niet moet doen. Hoe je uit die klauwen los kan breken.'
Het klinkt allemaal alsof het maken van zijn muziek voor Thijs vooral ook een vorm van “soul searching” is. 'Ja. Dat is ook het fijne aan de soort muziek die ik maak. Dat je ook zo diep kunt gaan als je dat wilt.' Daarom is het ook best logisch dat je het moeilijk uit handen kunt geven. 'Precies. Het is gewoon heel erg van mezelf.'
Vergeten 2 oktober niet, dan staan ze in:
de Groene Engel in Oss!
@Inge: bedankt voor deze info. Het zou echter nog handiger zijn als zalen zelf Podiuminfo(.nl) bijwerken, dan komt het hier vanzelf bij te staan. Gratis reclame… Ik heb dit optreden en nog een optreden er nu zelf bijgezet. Zal dan hier morgen te zien zijn.