De Brit Ian Siegal heeft een stevige connectie met Nederland. Zijn band wordt sinds enige tijd gevormd door het Nederlandse bluestrio dat als The Rhythm Chiefs al een hele fijne plaat uitbracht. De komende maand zijn ze een aantal keren te zien in Nederland. De maand daarop is hij terug in een reeks concerten met Jimbo Mathus. Voor dit album combineerde Ian Siegal echter twee verzoeken die hij regelmatig kreeg, namelijk die voor een solo-album en voor een live-album. Ziedaar Man & Guitar. Een optreden bij het Bluesfest 2013 in de Royal Albert Hall, dat werd opgenomen door de BBC. Ook in zijn eentje weet Siegal het publiek uitstekend te vermaken met zijn fijne, gruizige stem. Doordat die op de voorgrond staat is het gitaarwerk minder prominent, maar dan nog laat hij horen dat hij op de gitaar ook geen prutser is. Met fingerpicking, met rechttoe-rechtaan-akkoorden en met de slide weet hij er heel wat variatie in aan te brengen. Het repertoire is een mengsel van eigen songs, traditionals en drie bekende bluescovers van Charley Patton (“Pony Blues”), Tom Russel (“Gallo Del Cielo”) en Stephen Foster (“Hard Times Come Again No More”). In totaal tien fijne songs en drie ‘interludes’. In die interludes, maar ook op andere momenten, laat Siegal horen op en top een entertainer te zijn, zelfs zonder gitaar. Normaal gesproken ben ik vooral een liefhebber van stevige elektrische gitaren in de blues, maar Siegal heeft me ook meer dan uitstekend vermaakt met slechts één akoestische gitaar.
mij=Nugene / Bertus