Iemand zit aan me te porren. Dat negeren gaat niet zo best. Ik schuif met maximale moeite één ooglid open. Of ik mee ga Gudrid Hansdottir kijken. Nu heb ik op zich best wel een behoorlijke crush op dat meisje, maar tegelijkertijd is mijn bed warm, mijn alarm weggedrukt en kan ik het buiten horen waaien alsof alle wind van de wereld vandaag op Reykjavik moest komen blazen. Kortom nee. Geef d’r maar mijn telefoonnummer of zo. Ga alsjeblieft weg, en stop met dat irritante gepor.
Nu blijkt het buiten zo hard te waaien dat letterlijk de daken van de huizen geblazen worden. De IJslandse oplossing: er wordt een kraanwagen geregeld die zo opgesteld wordt dat deze op het dak leunt, waardoor het laatstgenoemde niet kan wegwaaien zonder de kraan mee te nemen. Dennis, hij van dat gepor en de irritante opmerkingen over hoe ontzettend leuk ik Gudrid vorig jaar vond (verliefd komt niet eens in de buurt van de beschrijving) wordt nagenoeg uit zijn schoenen geblazen onderweg naar het meisje…met wie hij wel een gesprek aanknoopt maar daarbij verzuimt mijn telefoonnummer achter te laten, de lummel. Tegen die tijd ben ik nog niet eens opgestaan en zou in heerlijke onschuld verder door het leven kunnen buiten dat hij mij dit natuurlijk verteld heeft, doorspekt met honend gelach en andere boosaardigheid.
mij=Door: Andrew. Foto's: Dennis
Ik ben uit bed, en loop een rondje met het rollerderbymeisje/reisgezellin die graag ervaren wil wat het precies betekent om in wind te lopen die ervoor zorgt dat je a) ter plekke bevriest en b) uit je schoenen geblazen wordt. Beiden maken we niet mee, maar we weten wel een foto van mij te maken waarin ik in lanceerhouding tegen de wind in sta, nog wel in mijn schoenen maar het scheelt weinig. Overigens moet ik hare rolschaatserigeheid vasthouden omdat ze anders wegwaait… ongelogen. Nog wat karmapunten gehaald door een oudere IJslandse dame de drie passen richting haar auto te helpen, omdat die anders zeker weggewaaid was (de vrouw, niet de auto), en met mijn volle gewicht aan een autodeur moeten hangen om het open te krijgen. Zo is het weer vandaag. Nice.
Ok, tijd om bandjes te gaan zien. Of Monsters and Men kunnen we al niet meer bij. Het weer liet het al bijna niet toe; de wind blaast al bijna de stoeptegels uit de grond, maar de deurbuffel is het grootste probleem want ook al zijn we nagenoeg een uur vantevoren aanwezig, de venue is al zo vol dat er gewoon niemand meer bij kan. Dan maar onderweg naar trouwe Eymundson, bij het kleinste venue van Airwaves kort Ásgeur Trausti mee pikken. De omstandigheden zijn zo dat dit al geweldig is, zo in de mega-wind naar een huisje kijken dat misschien 10 vierkante meter meet. Enfin, de boekhandel dus. Blij dat we in ieder geval binnen zijn! Hier zien we een geweldig optreden van Myrra Rós die ondanks haar luchtigheid extreem persoonlijke liedjes ten gehore brengt, begeleid op (versterkt) akoestische gitaar en bas. Het kleine meisje beschikt over een machtig stemgeluid, en verontschuldigt zich namens heel IJsland voor de beroerde weersomstandigheden. Persoonlijke liedjes dus, deze singer songwriter. Geen onderwerp is te zwaar en alles van kind tot aangevallen worden op straat passeert de revue, onderbroken door een opmerking over de geweldige sfeer in de boekhandel: haar publiek zit aan haar voeten en meer mensen schuiven aan. “This is why I like Airwaves so much!” meldt ze. Eens. Helemaal eens.
Opeens voel ik me helemaal niet lekker. De wind, de kou, de voortdurende temperatuurwisselingen, iets is raak. Gelukkig helpen een dubbele portie paracetamol en een liter bier me door dit dode punt heen en ik bevind me in Gamli Gaukurinn terwijl ik kijk naar de staart van het optreden van post-/instrumentaal-rockers (en GogoYoko-telg) Saytan. Ondanks het geschreeuw dat de naam belooft maakt Saytan best aangename muziek als je de 'post'kant op gaat van muziekdingen. Mijn liter bier begint te tellen dus het is bijna direct goed, zeker ook door de locatie: een donkere, met rock doorspekte kroeg ergens in downtown Reykjavik. Veel getatoeëerde mensen die fijn meeknikken op de maat. Het wordt alleen maar drukker omdat zo Kool Thing gaat spelen, en dat sluit eigenlijk wel aan bij de gemiddelde bezoeker hier: ik kijk naar een meisje dat zo volgetatoeëerd is dat het meer een vraag is waar niet dan wél. Ze nipt verfijnd van een pint bier terwijl het nog zeker vijf keer zo druk wordt dan eerst.
Mogelijk door de combinatie van drugs medicijnen en bier voert Kool Thing me direct terug naar mijn jeugd. Het androgyne, het meisje, de bevlogen drummer, het geram op keyboard en gitaar. Fijn hoor. Nog maar een bier, dan wordt het nog fijner. Het is bijna te makkelijk om ergens het label 'goth' op te plakken zodra het maar enigszins duister is, maar Kool Thing is duister. En verknipt. En moeilijk. En leuk. Het licht flitst, de meiden en drummer Jon op het podium maken de dienst uit met heftige ritmes en verrassende harmonieën. Eng genoeg voor tattoo-meisje, poppy genoeg voor de rest. Ik ben blij en knik minzaam mee. Deed ik vroeger ook.
Nu iets dat ik nog nooit gedaan heb in alle Airwaves-edities die ik bezocht heb: een Nederlands bandje! Tot nu toe altijd met succes weten te boycotten: Moss! Mijn persoonlijke vooroordelen nagelaten weet de band het toegestroomde publiek toch wel heen en weer te laten bippen en boppen. Hoofdjes knikken. Terwijl ik mijn eigen hoofd breek over gepaste opmerkingen aangaande Moss, Nederland, wereldvrede en overige loze kreten krijg ik er eentje gratis cadeau van een ondertussen bijna-kennis die ik continu tegen het lijf loop en die ook nog eens een aantal jaren in Amsterdam gewoond heeft: “Moss? They’re playing now? Hmm. Pretty good…for a Dutch band.” Ik dank u, ik ben klaar. Mijn persoonlijke mening is dat Moss poetst en poetst tot er geen glans meer aan zit. Waar de vorige band eng, gevaarlijk, fout en verknipt is weet Moss fijn al die gaten -voor zover ze bestaan in een Moss track- te vullen met een dikke plak polder. Nee. Niet voor mij, maar Airwaves-publiek kan van alles hebben…behalve het tattoo-meisje, die is vertrokken…tot mijn spijt, waarmee Moss dan ook direct degradeert tot meest beroerde band aller tijden. Tevens is er nog een zeer bijzonder akkefietje met betrekking tot een tamboerijn. Daar gaan we het al helemaal al niet over hebben. Ons geheimpje.
Nu gaan we staken. Voor mensen die ons zoeken: wij zijn aan het dansen in Faktorý. De bass van gisteren was niet genoeg.
4 reacties