Kijk, wij als serieuze muziekcritici hebben natuurlijk ook onze pet hates. Bandjes waar we graag op af mogen geven. Namen proberen we te vermijden, maar een ieder weet al snel wat we bedoelen en speelt het spel mee. Maar het zijn wel grote namen in Nederland, dus ze komen onvermijdelijk langs. Zoals hier…
Over de eerste plaat van Ilanois was ik nog erg enthousiast. Er stonden wat sterke nummers op, ze hadden er een leuke actie omheen en het geheel klonk erg sympathiek. Over de nieuwe plaat, Chase the Sundown with me ben ik wat minder enthousiast. Het recept is hetzelfde, weidse, goed gearrangeerde rock, maar Ilanois lijkt een beetje de stadionroute gekozen te hebben. En dan valt in Nederland al snel het K-woord. Het Friese Ilanois heeft voor op hun Haagse vakbroeders, dat de arrangementen wat geraffineerder zijn en dat zanger Ilan Palstra een veel betere zanger is dan zijn Haagse collega. Ik mis op Chase the Sundown With Me echter nummers die blijven hangen. Een pas op de plaats, dit album.
Als je het debuutalbumvan Patrick Le Duc’s Square Moods recenseert, dan is het vrijwel onmogelijk om het B-woord niet te laten vallen. De Zeeuwen namen provinciegenoot Le Duc namelijk onder hun hoede, hielpen met deze plaat en namen hem mee op tournee. Dat laatste is ook wel te begrijpen, want de fans van de Zeeuwen zullen zich geen buil vallen aan Le Duc’s muziek. Goudeerlijke rock, gemaakt op Zeeuwse leest, met dien verstande dat Le Duc een duidelijke afwijkende, wat donkerdere stem heeft. Wederom mis ik nummers die echt blijven hangen, maar Le Duc zou best eens op een zomerfestivalletje kunnen blijven hangen. Net zoals Ilanois overigens. Kunnen ze vast oefenen voor de stadions…
mij=PIAS & PIAS
4 reacties