Als in de bio van een band te lezen valt dat de gitarist een 7-snarige gitaar bespeelt, is de recensie bij mij meestentijds al half geschreven. Een normaal vrij open houding ten opzichte van nieuwe muziek slaat pardoes op slot, het lichaam verstart naar een zure Waldorf en Statler pose en de oren maken zich op voor wiskundig Dream Theater geneuzel (waar deze dus niets mee hebben). Nog voor dat ik de plaat had gehoord, zat ik dus al helemaal klaar om een zuur stukje over egomasturbatie en emotieloze techniek te schrijven. En dat valt te betitelen als vooringenomenheid. Want met nog geen minuut aan speeltijd van Solace blijkt al dat het duo I’m Not A Gun een geheel ander pad bewandelt. Atmosferische jazzrock met elektronische randen die het ene moment in de richting van de fijnere post-rock waait en dan de wind van de rustieke ambient lijkt te volgen en over de volle drie kwartier een fijne bries door de losse haren jaagt. Uiteraard is ook deze 7-snaren koning een begenadigd gitarist, maar al zijn kunstjes staan in dienst van de muziek. Herhalende maar voortdurende uitbouwende rifjes komen in botsing met drijvende drums of een kabbelende drumcomputer. Veel van de motiefjes lijken geïnspireerd door loopjes uit de wereldmuziek, maar worden voortdurend aangevuld met iets tegendraads. Een stuk vrijheid in de muziek dat elke luisterbeurt opnieuw lijkt te ontstaan. Techniek en teveel snaren die toch leidt tot emotie. Geen betere manier om er op gewezen te worden dat alleen ‘rood is stoppen’ een geldig vooroordeel is. Want dan toch lopen, doet erg pijn.
mij=Palette Recordings
2 reacties