Zes jaar heeft het geduurd voor Impellitteri weer met een nieuw album kwam. Daar zal de beroerde staat van de muziekindustrie ongetwijfeld mee te maken hebben, maar ook het feit dat de naamgever, Chris Impellitteri, een tijdje met een uiterst merkwaardig project bezig was. Animetal USA heette het, en vier gerenommeerde Amerikaanse muzikanten (en niet de minsten: naast Impellitteri drummer Scott Travis, bassist Rudy Sarzo en zanger Mike Vescara) maakten als een soort reserve-Kiss Engelstalige versies van nummers uit Japanse anime. Chris Impellitteri staat steevast in de volkomen zinloze lijstjes van snelste gitaristen. Bij een vorige gelegenheid omschreef ik de muziek als ‘heerlijk nostalgisch-foute metal’ en daar is ook na zes jaar niets aan veranderd. De band bestaat weer uit zanger Rob Rock, drummer Glen Sobel en bassist James Amelio Pulli, een combinatie die al eerder bleek te werken. Het titelnummer vliegt met een noodvaart uit de startblokken en dat houdt eigenlijk niet meer op tot het album afgelopen is. Ballads zijn voor pussies. Veel dubbele bassdrums en ook Rob Rock is nog steeds een sirene uit de tachtiger jaren. En natuurlijk draait het om het gitaarwerk. Hakkende riffs met gierende uithalen en solo’s die echt bizar snel zijn, dat is het recept. Zou je het op luchtgitaar mee willen spelen, dan nóg verstuik je het een en ander… Wie puber was in de tachtiger jaren kan zich hier prima mee vermaken, maar het is zo grondig onhip dat het voor elke andere doelgroep lastig wordt. Wat echter ook gezegd moet worden, is dat Impellitteri in die hele kleine niche van de metal wèl verrekte goed is. Niet overdreven origineel, maar heel veel beter dan gemiddeld. Ook op Venom weer.
mij=Frontiers/Rough Trade