Als ex-Tilburger kende ik het dit jaar jubilerende Incubate al enige tijd. Ik bezocht het onder de naam ZXZW gestarte festival al in 2005. Maar ik had me ondanks goede voornemens nog nooit helemaal ondergedompeld in het festival geweld van het zogenoemde festival voor Cutting Edge Culture. Waar naast (heel veel) muziek ook ruimte is voor beeldende kunst, film, games, theater en debat. En onderstaande recensie (in twee delen) zal ik alleen ingaan op het muzikale programma, dat voor mij toch de voornaamste reden is om naar Incubate af te reizen.
Maandag
Maandag had ik eerst andere verplichtingen, ik was suppoost bij Incubate’s Arcade (dit jaar was ook het eerste jaar dat Incubate aandacht schonk aan games) waardoor ik pas halverwege de avond in kon vallen. Het eerste optreden dat ik bijwoonde was dat van Chad VanGaalen. File Under’s Jasper Willems heeft uitgebreid verslag gedaan van zijn optreden in de Amsterdamse Dokzaal voor OOR. Maar voor mij was het de eerste kennismaking met de charmante Canadees. Chad heeft een aangenaam snerpend stemgeluid, dat veel weg heeft van dat van zijn (misschien wel) bekendste landgenoot Neil Young. Hij praat zijn songs bovendien met een laconieke luchtigheid aan elkaar, wat de gemoedelijke sfeer van het optreden zéker ten goede komt, maar ook de magie een beetje wegneemt die zijn songs wel degelijk hebben.
Na Chad VanGaalen’s optreden was het tijd voor Moon Duo in MIDI, een in sfeervolle retrostijl ingerichte oud bioscoop (die in Tilburg beter bekend is als het Theater van Adje). Die retrosetting komt het optreden van Moon Duo zeker ten goede. Temeer daar de zaal ook nog eens over perfect geluid te beschikken. Na een uurtje ontwaak ik echter uit de trance waarin de band van de Wooden Shjips-frontman mij heeft weten te brengen. Want Incubate blijft toch een festival. En hoewel de lome jams van Moon Duo wat mij betreft nachtenlang mogen duren is het tijdschema onverbiddelijk. En zo komt er helaas nogal abrupt een einde aan mijn eerste Incubate-dag. Waarbij het optreden van Moon Duo gelijk een van hoogtepunten bleek!
mij=Door: Theo
Dinsdag
Dinsdag ben ik met vriend F. op pad. Dit wordt voor ons het dagje van Incubate’s Artist in Residence Aiden Baker. Die (heel uitzonderlijk deze week, zo zal later blijken) een solo-optreden geeft. Deze ambient/drone-artiest (zoals Incubate hem omschrijft) ziet zijn gitaar vooral als het middel om feedbackgeluiden te creëren. Maar dat doet hij dan ook verdomt vernuftig. De wijze waarop hij geluidslaag naar geluidslaag weet op te bouwen blijft intrigeren en fascineren en verveelt geen seconde. Deze man gaan we deze week vaker zien. Dat staat nu al vast. Na Aiden Baker is het voor ons de buurt aan Long Distance Calling. Een band waar ik bij het schrijven van deze recensie al weer vergeten was hoe ze klonken. Maar ik weet wel dat vriend F. het hele optreden met zijn dunner wordende haar heeft gewapperd alsof hij bij een optreden van de klassieke metalgoden Iron Maiden was. Dus het blijft perceptie. Al met al is ook deze tweede Incubate-dag aan voor mij aan de korte kant.
Woensdag
En omdat ik woensdag dankzij het lekkere weer met niet-Incubaters op het terras beland en we pas laat een restaurant opzoeken mis ik het optreden dat Artist in Residence Aiden Baker onder de naam Nadja met de Italiaanse hiphoppers Uochi Toki doet. Jammer. Want in het Italiaans klinkt rap toch nog net dat tikkeltje gevaarlijker dan de zogenaamde gangsta rap, zo weet ik dankzij Spotify. Het optreden van The Besnard Lakes is daardoor het eerste dat ik zie. De Canadezen maken aangename mellow shoegaze waarbij het lekker wegdromen is. Helaas is het geluid in de relatief kleine Paradox aan de harde kant waardoor er wat van de subtiliteit van de muziek verloren gaat. Na het optreden van Besnard Lakes is het tijd voor Deathcrush. Dit Noorse trio bestaande uit gitariste Linn Nystadnes bassiste Åse Røyset en drummer Vidar Evensen doet de hoogtijdagen van de grrlpower herleven en ze geven een ongemeen energieke show weg in de Little Devil, waarbij bassiste Åse haar bas minimaal een paar octaven te laag gestemd heeft. Het geeft het optreden alleen nog maar meer dynamiek. Courtney Love & Kat Bjelland eat your hearts out!
Donderdag
Vandaag is het de dag waarop vrouwelijke electronica-pioneers centraal staan met o.a. Carter Tutti Void, Holly Herndon, Maria Minerva, Gazelle Twin, Stellar OM Source, Paula Temple, Olivia Block, The Space Lady, Puce Mary en Marie Davidson. Waarvan ik er maar enkele zal zien. Ik trap af met Chicaloyoh. En dat blijkt voor mij gelijk het hoogtepunt van deze dag. En een van de hoogtepunten van deze Incubate-editie. Als de veel geroemde shows van Portishead op Best Kept Secret vorig jaar en op Lowlands dit jaar ook maar een beetje zo geklonken hadden dan had ik alle ophef rondom hun optredens kunnen begrijpen. Maar Portishead is qua sound wel een belangrijke referentie voor de muziek van Chicaloyoh. Alleen waar Portishead uitblinkt in statisch en minutieus samenspel, durft de Française het experiment wél aan. Een fijne show. Dat meer mensen gecharmeerd van haar waren blijkt ook als na afloop haar merchandiser tafel in een mum van een tijd leeg is (alle vijf de albums die ze bij zich heeft zijn verkocht).
Na Chicaloyo is het tijd voor Alpha Whale en blijkt dat de Incubate-programmeurs tussen al het vrouwelijke electronicageweld ook nog een gaatje hebben kunnen vinden voor onvervalste indierock. Aangenaam maar niet heel spectaculair. Na afloop gauw door om een stukje van Stellar OM Source mee te pikken. Stellar OM Source is naar mijn mening toch een beetje een vreemde eend in de bijt, ondanks het thema had ze wellicht beter gepast in het eveneens deze week gehouden Lake Dance. Ze speelt op het moment dat ik binnenkom ook voor een nagenoeg lege kleine zaal van de 013, terwijl verderop Puce Mary de foyer op zijn kop zet. Hierna pik nog een klein stukje meer van Kadavar. Maar de bebaarde Belgische heren maken op mij toch meer de indruk van een novelty act dan de ’70s hard rock-swagger with galactic grooves’ die ze volgens de omschrijving op de Incubate-website zijn. Gauw door naar de grote zaal van 013 waar Carter Tutti Void haar opwachting maakt. En hoewel deze band voor velen het hoogtepunt van deze donderdag zal zijn en Incubate ook alleen vandaag gebruik maakt van de immense Jupiler-zaal van de 013, besluit ik al na een nummer dat hun muziek niet aan mij besteed is en zak ik weer af naar de Paradox voor Caudal! Een van de vele samenwerkingen van Aiden Baker deze editie van Incubate. En de huisartiest is ook ditmaal weer aangenaam bezwerend.