Infernal Majesty is niet een naam die bij de gemiddelde popliefhebber een belletje doet rinkelen. Maar vraag de wat oudere metalfan om Infernal Majesty en je krijgt waarschijnlijk te horen dat die band met None Shall Defy uit 1987 een klassieker van het zuiverste water heeft afgeleverd die op gelijke hoogte staat met Slayer‘s Reign In Blood. Slayer ging er met de buit vandoor en wordt nog steeds geroemd om die mijlpaal. Infernal Majesty ging roemloos ten onder en pas in 1997 lieten ze weer van zich horen. Nu is er weer bijna een decennium verstreken en komt het Canadese vijftal met een nieuwe plaat. Wederom vol met thrashmetal uit de oude school die menig verstokte metalliefhebber (type versleten spijkerjasje, te strakke broek en patches op de rug) terug brengt naar het magische jaar 1987. Toen voltrok zich de thrash-revolutie en het leek alsof metal alsmaar sneller en extremer werd. Wars van alle trends in metalland doen de heren nog steeds wat ze eigenlijk vanaf het begin al deden. Op een riff meer of minder wordt dan ook niet gekeken en de nummers zijn lang, vol ouderwetse, enigszins (maar niet té) technische gitaarlijnen en even ouderwetse satanische teksten. Een hoogvlieger is de plaat niet maar voor wie in is voor een rondje nostalgische oldschool thrash mag deze plaat er zeker zijn.
Oh mijn god, None shall Defy: de lelijkste hoes aller tijden. Gezien de foto’s op de achterkant is het niet meer dan logisch dat ze niet doorbraken en Slayer wel. Maar wel een vette plaat inderdaad, dat None shall Defy.