Als je als bandje na twee independent ep’s opgepikt wordt door een major, Geffen in dit geval, heb je dan geluk, veel talent, ziet een major veel euro’s in jou? Instruction, is het in ieder geval gelukt en ze hebben gelijk maar alle geboden mogelijkheden aangegrepen om eens flink uit te pakken met God Doesn’t Care. Zo hebben ze Andy Wallace weten te strikken voor de mix van hun eerste volledige album. Ik denk niet dat je dat als jong bandje op een (kleine) independent zal lukken. Even vreesde ik bij het eerste nummer “Great” dat ik een uur lang naar het bozere emo-broertje van de Foo Fighters voorgeschoteld zou krijgen en daar zat ik niet op te wachten. Gelukkig valt dat mee op de rest van God Doesn’t Care. Sterker nog de heren hebben er best een divers plaatje van gemaakt. Als ze na de eerste post-hardcore tracks stoom afgeblazen hebben klinkt Instruction af en toe op maat gemaakt voor de alternatieve radiostations – grote gitaren, grote zang, grote refreinen – in de Verenigde Staten. Maar vervolgens komen ze met het verrassende “Feed The Culture” op de proppen waarin ze uitpakken met sitars, oosterse percussie waarin zanger Arty Shepherd Scott Weiland-achtige vocalen uit de hoed tovert en sluiten ze het de plaat af met de ruim acht minuten durende welhaast epische titeltrack. Als je zo’n plaat als debuut af mag leveren, dan geeft God – zo deze al bestaat natuurlijk – dus wel om je, denk ik.
mij=Geffen / Universal