Nevada Drive

'Bij mij komt de melodie nooit zonder woorden.'
Het moment dat ik de lift uitstap word ik getrakteerd op het cinemascope-achtige uitzicht op het levendige centrum van Amsterdam dat de Sky Lounge van het Double Tree hotel biedt. Helaas merk ik ook meteen dat de soundtrack op een dusdanig hoog volume uit de speakers schalt dat het onmogelijk wordt om hier een interview af te nemen. Mijn ouwe trouwe dictafoon gaat dit niet trekken. Ik laat mijn blik langs de designer tafels en banken gaan en al snel word ik toegezwaaid door Christine Oele en Rene Ahoud, respectievelijk singer-songwriter en gitarist/producer van het duo Nevada Drive. Er wordt nog voorgesteld om plaats te nemen op het buitenterras, maar de lente mag dan wel begonnen zijn, 's avonds kunnen de temperaturen flink dalen. Ik hou maar even voor mezelf dat het met mijn hoogtevrees op die plek een beetje ongemakkelijk interviewen is. We nemen plaats in de East Dock Lounge, een stuk rustiger en op de begane grond.

mij=Interview: André.
Laten we eerst een stukje teruggaan in de geschiedenis van Nevada Drive. In 2004 bracht het duo het stevig triphoppende Fernweh uit, wat hen naar een van de podia op Lowlands bracht. De sound van de band heeft een opmerkelijke transformatie ondergaan. Rene steekt meteen van wal om uit te leggen hoe dat komt: 'Sowieso zit er heel veel tijd tussen. Onze smaak heeft zich ontwikkeld, we kregen andere ideeën. Daarnaast werden we toen we die muziek live gingen spelen geconfronteerd met allerlei probleempjes. Hoe je het nu het leukste kunt doen als je zo'n elektronisch album maakt. Dit was begin 2004. Toen was het allemaal wat moeilijker om dat live spannend neer te zetten. De laptop dicteerde de vorm en het tempo. Ik denk dat dit in ieder geval meegespeeld heeft om het meer als een band te laten klinken en ook als een band te kunnen uitvoeren.'
Als ik daaraan toevoeg dat de benadering wat meer naturel is, springt Christine op om mij te corrigeren: 'Met Fernweh was het ook heel naturel wat we deden. Omdat we toen zo samen begonnen, heel erg uit het niets. We hadden allebei geen zin om echt liedjes te maken. We hebben meteen de songstructuren overboord gegooid en gingen experimenteren met wat we aan sfeer en dingen konden maken.' Rene vult aan: 'Wij leerden elkaar net kennen. Fernweh is veel meer associatief ontstaan. Niet zo heel erg bedacht en met als input wat we allebei al vanuit onszelf meebrachten'. Christine: 'Ik denk dat altijd het heel logisch is dat je daarna weer wat anders wil gaan doen. Juist liedjes die je kunt spelen met alleen een piano of gitaar en dat het dan nog overeind blijft. Destijds begonnen we met een loop of geluid als basisidee en nu zijn we echt met gitaar begonnen. Met z'n tweeën 's avonds op de bank.'
We praten wat over de taakverdeling binnen de band. Die verloopt heel vanzelf, de teksten zijn echter specifiek het terrein van Christine: 'Heel vaak als Rene mij een stuk muziek geeft heb ik daar een beeld bij. Bij mij komt de melodie nooit zonder woorden. Het is altijd meteen een zin.' Haar muzikale partner beaamt dat dat zo zijn voordelen heeft: 'Je hebt meteen iets waar je mee verder kunt.' Over het schrijven van de nummers voegt Christine toe: 'We zijn ook altijd op zoek naar een soort experiment. We komen niet heel standaard uit de folk of singer-songwriter, maar uit allerlei andere hoeken. Nu bij High Resolution Blues zijn we op zoek gegaan naar de grenzen binnen het liedje. Kun je hele langzame liedjes maken? Hoe ver kun je gaan qua tempo? Of opeens iets heel erg veranderen? Het is ook niet alsof je daar altijd de baas over bent, heb ik weer gemerkt.'

Op de vraag wat de huidige muziek van Nevada Drive heeft geïnspireerd, komt Rene niet met een opsomming van bandnamen. Hij zwijgt bedenkelijk en antwoordt met een tegenvraag: 'Buiten onszelf bedoel je? Dat wordt heel erg bepaald door smaak. En niet alleen van dit moment, maar ook terugkijkend. Dat oude dingen weer terugkomen. Het is natuurlijk altijd weer aan verandering onderhevig. Daarbij komt ook dat je uiteindelijk nooit precies gaat klinken zoals je het in je hoofd hebt. Het is putten uit een soort oerbron waar je in andere tijden steeds weer anders mee omgaat. Maar die 'bron' blijft. Daar blijf je steeds uit putten en probeer je dichterbij te komen.' Christine: 'Wat Rene nu zegt over bepaling van tijd is zeker op Fernweh van toepassing. Ik denk dat ik dat nu anders wilde. Iets maken wat meer tijdloos is. Iets dat wat meer boven genres uitstijgt.'
Naar mijn bescheiden mening is ze dat goed gelukt, ondanks het feit dat ze er wellicht een beetje (te) lang aan hebben gewerkt. Want wanneer was precies het startpunt van het maken van dit album? Enigszins aarzelend antwoordt Christine: 'Ik heb 2008 als beginpunt. Toen we in 2010 op Into The Great Wide Open speelden, was het op zich wel …eh… soort van… eh… af.' De twijfeling aan het eind van haar zin wordt versterkt door de woorden van Rene: 'Maar zeker niet alles zoals het nu uiteindelijk is. Al met al is het, vind ik persoonlijk, over een behoorlijk lange periode uitgesmeerd.' Christine geeft toe dat het bepalen wanneer het album nu eindelijk klaar was daaraan wel eens debet zou kunnen zijn: 'Ja, dat was wel ons probleem. We zijn allebei slachtoffer van ons perfectionisme. Rene heeft zijn eigen studio, dus dan kun je er ook eindeloos mee bezig blijven. Aan blijven schaven. En probeer dan maar eens te zeggen wanneer het klaar is. We hadden ook geen planning. Geen deadline.' Ook Rene kan zich daarin vinden: 'Dat is inderdaad heel cruciaal. Al die praktische dingen zoals plannen is niet onze sterkste kant.'
Zouden ze dat in het vervolg niet anders aan willen pakken? Rene: 'Ik kan me voorstellen dat bijvoorbeeld met een externe producer dat heel erg prettig werkt. Dan moet het natuurlijk wel een goede match zijn. Als je er zelf te nadrukkelijk in zit, wordt het moeilijker om die producers-rol aan te nemen. Ik vergeet die praktische zaken. Die ben ik heel erg snel kwijt.' Ook Christine kan zich goed voorstellen dat ze het de volgende keer anders zouden doen: 'We zouden dan bijvoorbeeld meteen met een aantal muzikanten een heel album binnen twee weken kunnen opnemen in plaats van, net als nu, helemaal laagje voor laagje in de studio.'
Misschien niet helemaal de juiste woordkeuze, maar is er nu het album er eindelijk is sprake van een soort opluchting? Rene: 'Trots en opgelucht. Het is heel fijn om te kunnen zeggen dat het af is. Het ruimt ook op, maakt ruimte voor nieuwe mogelijkheden.' Zo kan Nevada Drive zich nu richten op optredens en de release van het album, dat vanavond (donderdag 19 april) in Studio K te Amsterdam aan het publiek wordt gepresenteerd. Nog speciale plannen voor deze avond? Christine antwoordt plagend: 'Jahaaa…!' Rene houdt het met een vette knipoog op een gortdroog: 'Heel goed spelen!'