The Stranglers

Baz Warne, The Stranglers: ‘We spelen elke avond alsof het onze laatste keer ooit zal zijn!’
Het komt niet vaak voor dat een band die al meer dan veertig jaar bestaat en haar laatste grote hits hier in de jaren tachtig scoorde, erin slaagt grote zalen uit te verkopen en plat te spelen. Toch lukt dat The Stranglers anno 2015 nog altijd. Met optredens in onze streken later in november op de planning leek het ons weer eens goed bij te praten met Baz Warne, sinds begin deze eeuw gitarist en zanger bij de legendarische veteranen uit de punkexplosie. Samen met de originele leden, de geluidsbepalende bassist JJ Burnel en de virtuoze toetsenman Dave Greenfield, vormt Warne een hecht team. Drummer Jet Black nadert langzaam de tachtig (!) en heeft derhalve wat stapjes terug moeten doen maar is nog altijd bij de band.

interview: Vonx / live-foto: Nic Howden

Eenenveertig jaar ‘and counting’, en The Stranglers zijn drukker dan ooit? Ja, en we hebben er nog steeds zin in. De laatste show die we deden was in augustus op een Belgisch festival. JJ, een bevriende journalist, één iemand van onze roadcrew en ik waren er heen gegaan op onze motoren en hebben er een uitgebreide trip van gemaakt. Hartstikke leuk. Daarna hebben we even niks gedaan, maar we zijn helemaal klaar voor de Europese toer die er nu aan komt. Sowieso zijn twee optredens (in ieder geval Leiden, red.) al uitverkocht en dat is fantastisch, ook na zoveel jaar. We dachten eerlijk gezegd dat onze Ruby-tour, de jubileumtournee die we vorig jaar deden om veertig jaar Stranglers te memoreren, ons definitieve hoogtepunt zou zijn. Maar de vraag blijft toenemen. Zelfs voor de Britse tournee die in maart 2016 plaats gaat vinden staan we geboekt in grotere zalen dan voorheen. Het is een buitengewone ontwikkeling waar we zeer blij mee zijn, dat begrijp je. En wat ons blijft verbazen en verheugen is dat er niet alleen oude gasten zoals jij in het publiek staan maar veel jongeren die over ons gehoord en gelezen hebben komen naar ons toe, steeds meer zelfs.

Maar eerst gaan jullie ook nog eens op tournee in Groot Brittannië met een andere band die het ook al heel wat jaartjes weet vol te houden: The Simple Minds. Klopt, dat is eind van dit jaar. Ook daar kijken we naar uit, als die toer begint hebben we een paar weken in Europa gespeeld en zijn we een geoliede machine. We hoeven niets te bewijzen maar we zullen dan echt op de top van ons kunnen spelen. Normaal gesproken doen we niet zo gek veel in de laatste maanden van het jaar maar dit keer wel, en ik moet zeggen dat ik er veel zin in heb.

Om die optredens te promoten hebben jullie net The Stranglers-klassieker “(Get a) Grip (On Yourself)” opnieuw opgenomen samen met The Simple Minds. Hoe is dat tot stand gekomen? Wiens idee was dat? The Simple Minds, met name zanger Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill, hadden al vaker gezegd dat The Stranglers voor hen een van de bands was die hen ertoe had aangezet eind jaren zeventig ook een bandje te beginnen. Zij zagen een van de legendarische gigs die The Stranglers toen in Glasgow deden en waren gelijk fan. Tijdens een overleg over de komende tournee opperde Jim Kerr bij JJ samen iets op te nemen en JJ was gelijk enthousiast. Afgelopen zomer, op Jims verjaardag, 9 juli, kwamen we bij elkaar in een studio in Battersea, Londen. We hebben het live opgenomen en het was gelijk geslaagd. De rest van de dag werd zeer gezellig doorgebracht met een paar drankjes. Wij zijn in elk geval zeer tevreden met het resultaat en het is een leuke promotie voor de optredens. Als je de video bekijkt, mocht je twijfelen, het is echt helemaal live, dat komt tegenwoordig niet zo gek vaak meer voor.

En daarna kunnen jullie gelijk weer aan de slag want in maart begint de Britse tournee rond Black & White, het legendarische Stranglers-album uit 1978. Een paar jaar geleden, in 2011 op een Stranglers Convention, speelden jullie dit album ook al eens integraal. Waarom nu een hele tournee rond dit album? We zullen rond de jaarwisseling ook nog een show doen voor de Poolse televisie en dan zullen we inderdaad in januari en februari een en ander al moeten gaan repeteren en voorbereiden. Dan in maart de Britse eilanden rond daarmee en kort daarna gaan we ook zeker nog eens naar Australië en misschien ook nog Nieuw-Zeeland, maar dat is nog niet helemaal rond. De reden om Black & White te doen, tja, veel fans vinden dat de creatieve piek van de eerste line-up van The Stranglers met Hugh Cornwell toch wel het album The Raven was, en dat is ook een prachtplaat natuurlijk. Tegelijkertijd zijn de eerste twee platen Rattus Norvegicus en No More Heroes in ieders geheugen gegrift als de eerste kennismaking met The Stranglers, die sound is voor velen nog steeds wat The Stranglers zijn. Wellicht was het logischer geweest om één van die albums te gaan doen maar juist Black & White is het moeilijke derde album. Het eindresultaat was een grimmig en hard album dat tegelijkertijd de meest prachtige melodieën in zich heeft. De perfecte staalkaart van wat de band kan zijn. En vergis je niet, veel van de songs zitten al regelmatig in onze sets. “Toiler on the Sea”, “Tank”, “Curfew”, “Nice n Sleazy”, al die nummers spelen we graag en vaak. Toen we het hele album in 2011 op onze convention speelden was het een enorm succes en sindsdien hebben velen ons gevraagd het niet bij die ene keer te houden. Dus dit keer dachten we ‘fuck it, we gaan het doen’. We zullen ook meer dan ooit uitpakken met licht en stageproduction, het zal zeker bijzonder worden. Waarbij natuurlijk de vraag rijst: zal Jet Black erbij zijn? Dat kan ik eerlijk gezegd niet zeggen. Jet is er feitelijk altijd achter de schermen, ik sprak hem gisteren nog, maar we kunnen niet voorspellen hoe het in maart zal zijn. Als hij fit genoeg is en als hij wil zal hij zeker erbij zijn en nummers spelen, en dat is echt fantastisch, maar net als in de afgelopen jaren zal dat echt van dag tot dag bekeken moeten worden. Zijn gezondheid is nu goed maar ja, we zijn allemaal niet meer de jongsten, Dave en JJ zijn ook al in de zestig. We moeten allemaal maar zien hoe het gaat. Ik ben zelf begin vijftig, dus nog een kuiken vergeleken met hen, maar je weet het nooit. Ik kan er niet teveel op vooruit lopen. Maar Jet is ‘in spirit’ altijd bij ons, hij onze talisman, hij is een icoon.

Met eenenvijftig ben je inderdaad de jongste. Bereid je je er weleens op voor dat dit toch een keer eindigen zal? Je hebt altijd solo-optredens gedaan, maar heb je een plan of is het nog te vroeg daaraan te denken en zie je dan wel weer hoe het gaat? Tja, dat is een goede vraag. Het is beetje van beiden denk ik. Ik heb altijd optredens alleen gedaan maar wel alleen als het niet te dicht op de verplichtingen van The Stranglers aansloot. Ik zal dat denk ik altijd wel blijven doen. Daarnaast heb ik altijd, en dat doe ik nog steeds, met anderen gespeeld – zowel live als in de studio. Soms doe ik sessie-achtig werk en speel ik mee met een blues-, rock- of jazzband. Ik vind het heerlijk om te spelen en ben dan vaak gewoon een haast anonieme gitarist. Ze vragen me iets in te spelen en ik ga lekker aan de slag, in welke stijl dan ook. Wat ik bedoel is, ik ben er altijd mee bezig. Ook met produceren bijvoorbeeld. Maar een echte carrièreplanning is er niet, tegelijkertijd denk ik dat ik druk genoeg zal blijven. Met zo’n volle agenda zie ik weinig tijd voor een nieuw album. Giants, jullie laatste album, is al weer een paar jaar oud, staat er iets in de planning? JJ en ik zijn al een paar keer aan de slag gegaan met ideeën voor nieuwe nummers. Wanneer we de tijd hebben om serieus de studio in te gaan enzovoorts kan ik echt niet zeggen. Ik zou dolgraag nog een album met de band maken, dat spreekt voor zich.

Er zijn weinig bands die zo’n trouwe en fanatieke fanbase hebben. Hoe kijken jullie daarnaar? Het stemt ons nederig en het amuseert ons. We vinden het verbazingwekkend dat mensen al hun vakanties rond onze optredens plannen. En sommigen komen we echt overal op de wereld tegen, van Japan tot Amerika en weet ik veel waar. En je ziet ze, ze zeggen ons vriendelijk gedag, hebben plezier tijdens de optredens maar vallen ons niet lastig. Eén stel zagen we zelfs in IJsland jaren geleden. Het was heel grappig, we hadden een dag vrij en waren naar zo’n hete bron gegaan om lekker te baden en te relaxen. Het vroor vier graden en mistig en wie kwamen daar uit de mist naar voren, juist, onze fans. Stomtoevallig. En ook weer geen gedoe, een vriendelijke groet en verder niks. Geweldig, we zijn heel dankbaar.

Na al die jaren, waarin jullie sommige nummers letterlijk duizenden keren gespeeld hebben, is het opvallend dat jullie nog geen slijtage vertonen en nog steeds voluit voorwaarts gaan. Wat is het geheim? We spelen elke avond alsof het onze laatste keer ooit zal zijn. Dat is geen grootspraak maar we proberen echt altijd alles te geven. Sommige songs, zoals “Golden Brown” of “No more Heroes” zullen we altijd moeten doen, en dat is ook prima, het zijn geweldige nummers, we zijn er trots op en zullen altijd proberen een topprestatie te leveren. Soms, als we zelf het gevoel hebben dat het niet lekker ging, kunnen we vreselijk balen en chagrijnig zijn maar dan komen mensen naar ons toe om ons te complimenteren met diezelfde show, dat is dan soms lastig om mee om te gaan. Maar we zijn eerzuchtig, trots en professioneel genoeg om altijd alles te geven. We realiseren ons elke avond dat er mensen in de zaal zijn die ons voor het eerst zien en ook die mensen moeten we volledig overtuigen. En eigenlijk durf ik wel te zeggen dat we nooit een slechte show doen. Ik heb in vijftien jaar zo’n zevenhonderd keer opgetreden met The Stranglers. En dat is met zo’n geweldig oeuvre een genot. Maar toen je bij de band kwam begin 2000 was de agenda zeker niet zo vol en was er niet zo veel belangstelling voor The Stranglers. Dat klopt. De band kwam toen uit een moeilijke periode. Er was wel net een nieuwe deal voor een album maar de twee voorgaande albums waren zeker geen successen geweest. Pas toen we Norfolk Coast uitbrachten kwamen The Stranglers weer in de aandacht van de pers en het publiek. Ik mag wel zeggen dat de albums daarvoor niet altijd even sterk waren. Je kunt uit meerdere albums eigenlijk één goede plaat samenstellen. Er waren altijd goede songs, ook in de tijd van Paul Roberts (zanger van 1991 tot 2006, red.) en John Ellis (gitaar 1990 tot 2000, red.) maar het was blijkbaar niet genoeg. Ik denk ook wel dat de band de tijdgeest tegen had. In een tijd van Britpop, grunge en dance was wat The Stranglers in de jaren negentig deden niet iets wat op dat moment nu eenmaal het grote publiek aansprak. Misschien is dat ook wel waar. Het album wat ze als laatste uit hadden gebracht, Coup de Grace, was zeker niet goed. Het is inmiddels wel bekend dat de relaties binnen de band toen ook niet goed waren Ik ben bang van wel. Kijk, op het album daarvoor, Written in Red , hadden Paul en John het voortouw genomen, ook omdat andere bandleden op dat moment niet de motivatie of wat dan ook hadden om zich er erg voor in te zetten. Maar toen op Coup de Grace de rollen waren omgedraaid bleek ook dat geen goede plaat op te leveren. Naar ik heb begrepen was niemand echt happy met de situatie toen. Maar de band is altijd blijven werken, ze hebben overal op de wereld shows gedaan en hebben altijd alles gegeven en daar heb ik echt veel respect voor. Ik heb dat gezien toen ik met mijn band Smalltown Heroes als voorprogramma mat hen op tour ging. En hoe je er ook tegenaan kijkt, ik moet Paul Roberts en John ook de credits geven dat zij er absoluut voor hebben gezorgd dat de band bleef bestaan, zonder hen hadden wij nu niet gesproken over de komende activiteiten van The Stranglers. En ik wil me zeker niet belangrijker maken dan ik ben maar toen ik daarna bij de band kwam en we gingen werken aan Norfolk Coast was de chemie er blijkbaar wel. Er staat geen enkel slecht nummer op die plaat, we kregen nieuwe fans door die plaat en mensen die al jaren geleden hun interesse in The Stranglers hadden verloren kwamen toch weer terug.

En als je dan op dat podium staat binnenkort, welke songs geven je de grootste voldoening? Oh dat is haast onmogelijk, de catalogus is zo vol van prachtige klassiekers. Een nummer als “Goodbye Toulouse” is wel een nummer dat ik geweldig vind om te spelen. De kracht, de melodie, het is het ultieme Stranglers-nummer. Maar ook “Walk On By”, dat eigenlijk een cover is natuurlijk, blijft een persoonlijke favoriet. Dave en ik kunnen er helemaal in loos gaan en het biedt iedereen in de band ruimte te laten horen waar we toe in staat zijn, echt heerlijk. Van recentere datum is “Relentless”, een nummer dat nu tot de echte klassiekers van jullie is gaan horen. Ja, daar ben ik ook heel blij mee. Het is een vaste waarde in de set geworden en een favoriet bij zowel de fans als bij ons. Maar ik kan niet één nummer verkiezen als favoriet, daarvoor zitten er veel te veel prachtige songs in ons repertoire.