De aankomst op camping Stortemelk is dit jaar een stuk vriendelijker. Waar nu het tent-vliegeren deel uitmaakt van de art trail, deden mijn lief en ik dat zelf vorig jaar spontaan tijdens het opzetten van onze iglo bij windkracht tien met ontmoedigende hoosbuien. Op de donderdag worden we verwelkomd met zonnestralen onder een steeds strakker blauw wordende hemel en het weer zal gedurende de rest van het lange Into The Great Wide Open-weekend volop blijven meewerken.
De sfeer zit er onder de vroege vogels meteen al goed in. Zo goed zelfs dat het door Rederij Doeksen gratis aangeboden concert van Tim Knol in de bolder aan vrijwel alle gemoedelijk bijbabbelende aanwezigen een beetje voorbij lijkt te gaan. Tim zet met zijn solide band een degelijke maar ook onopmerkelijke show neer en slaagt er maar niet in de vonk naar het publiek over te laten slaan (zie hier overigens wel een aardig videointerview). Dat De Bolder ondanks de aankleding bij het podium met de kenmerkende konijnen nog steeds meer weg heeft van een buurthuis met meeuwenmotief helpt daar niet aan mee. Tevens heeft De Bolder te kampen een haperende geluidstechniek – het is iets wat ik hier een keer zal benoemen, maar het blijft helaas het hele festival zo. Wij besluiten een kijkje te gaan nemen in het restaurant waar El Pino & The Volunteers alvast een voorproefje geven van waar ze de volgende dag het festival mee zullen openen.
mij=Door: André. Foto's: Jorg
Als eerste officiële act op het tot festival-terrein omgedoopte sportveld krijgt El Pino op de vrijdag bij hun laatste nummers ondersteuning van het zogenaamde bolderkoor. Die zal voornamelijk uit vrijwilligers bestaan, mag ik aannemen. Fijne band, fijne set. Het van de speciaal op Vlieland opgenomen EP afkomstige “Dust and Doubts” zal het gehele festival nog lang in mijn hoofd blijven rondspoken. Ons valt op dat het podium heel handig een kwartslag is gedraaid zodat de jonge kinderoortjes van de kids die op de andere helft van het terrein hun vertier zoeken, gespaard blijven. Of je zet ze van die koddige felgekleurde oorbeschermers op natuurlijk. Op naar de licht verteerbare soul van Beans & Fatback in De Bolder. Net als de eerste vers getapte biertjes van de dag laten we die ons prima smaken. Hoewel de rotte appel in de vorm van een dubbele drumsolo een beetje een vieze smaak achterlaat. Bah. Het zou strafbaar moeten zijn.
De mooiste toevoeging van deze editie In The Great Wide Open is zonder twijfel het podium Naar Buiten. Gelegen aan het vennetje in het Vlielandse bos heeft dit podium een idyllische locatie doordrenkt met een hippieachtige sfeer. Ieder optreden dat hier plaatsvindt, krijgt vanzelf een meerwaarde. Zo plukt het middelmatig presterende Nurses hier als eerste de vruchten van. De in een overdosis aan galm gedrenkte muziek doet denken aan Animal Collective met een vleugje Yeasayer, maar dan zonder pakkende hooks. Op de weg terug zien we bij het sportveld dat er behoorlijk wat fietsen zijn verhuurd. In de verte brult de Wolf Parade. Vanaf hier hoor ik dat het nog steeds niet mijn ding is.
De charmante Velvet Underground-achtige rammelpop van Veronica Falls in De Bolder is dat wel. Ondanks het feit dat de twee jongens en twee meiden hoorbaar nog wat meer tijd in het oefenhok zullen moeten doorbrengen. Of misschien juist niet. Nou, in ieder geval lang genoeg om wat meer materiaal te schrijven, zodat ze de volgende keer niet een nummer twee keer moeten spelen om hun set vol te krijgen. Dat de keuze op de aanstekelijke indie-hit in de dop “Found Love In The Graveyard” valt, maakt de herhaling alsnog een pluspunt. Tijdens het nuttigen van mijn maaltijd besef ik dat ik met The Tallest Man On Earth wellicht een hoogtepunt van het festival aan me voorbij laat gaan. Later wordt dit door hen die er wel bij waren bevestigd. Het zij zo.
De eerste dag mag worden afgesloten door Caribou. Canadees Daniel Snaith heeft zich met drie muzikanten in een kringetje op het podium opgesteld. Door die opstelling is het geen verrassing dat de band zichzelf af en toe in de repeterende psychedelische muziek verliest en het contact met het publiek kwijtraakt. Op momenten dat het wel raak is, zoals bij de hit “Odessa”, valt er echter genoeg te genieten van de dansbare set. Wel jammer dat de lichtman het motto “bij twijfel stroboscoop” lijkt te hanteren.
De stroob werd bedient door de band, tot ergernis van de lichtman 😉