Het kan al niet meer zo worden als vorig jaar. Onze vrienden in barre tijden werden onze buren in Vak Blauw en onze vrienden gaan niet meer. Ik wilde dezelfde voorwaarden scheppen, zodat alles zou lijken op vorig jaar, maar ik weet ook dat ik dat niet moet willen. En toch. Het was misschien wel het fijnste weekend van het jaar. En het zou zo fijn zijn als het dat nu weer zou zijn. Over twee uur vertrek ik naar Vlieland, voor de tweede editie van Into The Great Wide Open.
Heeft dat dan nog iets met muziek te maken, in mijn geval? Natuurlijk. Het begon er vorig jaar mee dat er zulke leuke bandjes en muzikanten op het eiland zouden zijn. Tegelijk met mij. Loney Dear, Kyteman, Tom Pintens. Muzikanten en bezoekers, allemaal eilanders. Nu zijn het er nog veel meer, terwijl het eiland niet groter is geworden. En veel meer bezoekers zijn er ook niet. Wij, samen op het eiland met Modest Mouse, Timber Timbre, de matrozen van Moss, en de admiraal, voor een keer Kapitein Freebee. Piraat Arno en de echte Pete & The Pirates, de scheepsjongens van Wolf Parade, allemaal eilanders. Eilandmensen en eilanddieren.
mij=Door jnnk
Natuurlijk is Vlieland al prachtig zonder muziek. Vlieland heeft niet veel extra’s nodig, maar Into The Great Wide Open is de kers op de taart, het neusje van de zalm. Is daar geen goede scheepvaartuitdrukking voor? Ik ga er naartoe en luister muziek, drink witte wijn en eet oesters. Of een kaasplankje. Of worst. Welluidende optredens zullen plezieren, als op ieder ander festival. Maar in die zeelucht lijken ze mooier, zachter of juist harder, stoerder, stiller.
Nee geen friet, nee geen dixi’s. Laat mij voor een keer ook over het geheel praten. En dat geheel, daar gaat het om. Ik heb mijn voorwaarden losgelaten. Een duik in de zee is dit jaar misschien wel mogelijk. De voorwaarden zijn al geschapen. Daar hoef ik niks meer aan te doen. Ik moet erheen. En mijn boot niet missen. Mooi weer en een goed humeur. En dan genieten.
Zin an!
He! Mijn foto!
Kom er morgen achteraan!