Dit wordt mijn eerste editie van Into The Great Wide Open en ik ren rondjes door alle logistieke verplichtingen die gepaard gaan met een bezoek aan de Vlielandse weiden. Ik beschouw mezelf totaal niet als een prototype outdoors-persoon, dus op zijn zachtst gezegd wordt komend weekend een enerverende ervaring. De plethora aan vervoersmogelijkheden is al moeilijk te overzien: veerboten, bussen, taxi’s en fietsen. Wel of niet overnachten op een van de slaapschepen was mijn eerste dilemma. Toch maar niet. Een beetje duur uiteindelijk. Camping Stortemelk is helaas al volgeboekt, dus biedt de Lange Paal gelegen aan de zuidkant van Vlieland het meest logische alternatief. Ik moet dan eerst weer een natuurkampeerpasje aanvragen. Misschien toch maar een extra tas aanschaffen voor alle vervoersbewijzen en vouchers? Stress en nog meer stress.
mij=Door: Jasper.
Toch vertellen bezoekers van de voorgaande twee edities dat stress het laatste is wat je voelt zodra je voet aan wal zet op het eiland. Into The Great Wide Open wordt alom beschreven als een sereen familiefestival waar vriendelijkheid, saamhorigheid en broederschap voor je naasten duidelijk voelbaar is. De organisatie doet zijn best de boel zo kleinschalig mogelijk te houden, maar tegelijkertijd raakte het festival dit jaar in recordtijd uitverkocht. Een grote naam als dEUS wordt op het laatste moment nog eventjes bij het affiche gevoegd. Daarmee stelt het festival zichzelf zwaar op de proef. Nog geen dag na het drama op Pukkelpop speelden de Vlamingen strijdvaardig oude klassiekers op Lowlands. Op dit festival krijgen we naar verwachting meer materiaal te horen van het nieuwe album Keep You Close.
Helaas loop ik een potentieel subliem zen-moment mis bij Hanggai op donderdag. Enfin, joviaal rondstampen en slingeren met een fles rijstwijn in de hand is bepaalde geen verkeerde manier om te beginnen. Euforie en gymnastiek genoeg bij het Zuid-Afrikaanse Bantu Continuu Uhuru Consciousness. Multi-linguïstische, inheemse instrumentatie gaat gepaard met veel dans en handjeklapwerk. Machtig en spiritueel, dit vijftal. Driewerf ubuntu dus! De multicultiliefhebbers onder ons komen ruimschoots aan hun trekken.
Hoewel de eigenzinnige Belgische indierockers Intergalactic Lovers prima te verteren zijn, ben ik nieuwsgieriger naar Lightning Dust, een project van Amber Webber en Joshua Wells van Black Mountain. Spannende, spookachtige muziek die krachtig tot de verbeelding spreekt. Vergelijkbaar met bijvoorbeeld Bat for Lashes, maar dan organischer. Bettie Serveert brengt voor mij te weinig mystiek, dus ga ik waarschijnlijk door naar Roosbeef. Haar nieuwe album Omdat Ik Dat Wil schijnt wat meer nadruk te leggen op band boven zang. Maar Roos Rebergen weet met haar scherpe one-liners en unieke denkbeelden vrijwel altijd te verrassen. Dat zal ditmaal niet anders zijn, veronderstel ik.
Ouch! Zo voelt kiezen tussen Kurt Vile & the Violators en Seeljocht, het bijzondere eenmalige project van Greg Haines, Nils Frahm, Rutger Zuyderveldt en Heather en Peter Broderick. Door het interview met de laatstgenoemde ben ik ontzettend nieuwsgierig naar wat deze grote vriendengroep in petto heeft. Het heeft op zich veel raakvlakken met het Incubate-project Glocal waarin Broderick participeerde: verblijven in een natuurrijke omgeving en van daaruit een creatief proces kweken. Nu gaat het niet om een biofarm, maar om een muzikale ode aan Vlieland. Aangezien ik zondag een herkansing krijg voor Seeljocht moet ik toch kiezen voor meneer Vile. De zanger/gitarist uit Philadelphia heeft wat mij betreft dé plaat van 2011 afgeleverd met Smoke Ring For My Halo. Als ik in 2021 terug denk naar deze tijden, dan zal dit album waarschijnlijk mijn eerste associatie zijn. Ook Laura Marling is niet vies van een beetje sentiment en bezieling, maar wellicht is de mysterieuze surprise-act na Seeljocht het gokje wel waard.
Een sprongetje naar zaterdag dan. Op de vroege ochtend uitkateren met een van de beste vaderlandsche bands, Alamo Race Track, klinkt verleidelijk. Ik ben net iets meer gecharmeerd van de Vlaamse liedjeskunstenaar Tom Pintens dan zielenknijper James Vincent McMorrow. De Ier stond dit jaar op zo'n beetje elk festival en het wordt nu een klein beetje overkill. Dat geldt ook voor de Deense schone Agnes Obel; al bezorgde zij menigeen weer een brok in de keel afgelopen Lowlands met haar wonderschone pianopop.
In Het Armhuis kijk ik vooral uit naar Case Mayfield, vooral naar aanleiding van zijn gepassioneerde tirade in een recent interview met 3VOOR12. Nu hij wordt versterkt door een achtergrondband, ben ik benieuwd hoe hoog de steekvlammen gaan reiken. The Black Atlantic is tegenwoordig het schoolvoorbeeld van de binnenlandse indiefolk, maar voor mij is deze band net iets te braaf en correct. Met zulke bekwame muzikanten mag je best wat meer uit de bocht vliegen. Hopelijk geeft de band mij dit keer ongelijk en krijgen we wat broodnodige urgentie. Braaf is ook het akoestische duo Kings of Convenience, maar dat de liedjes kloppen valt niet te ontkennen.
Wild Nothing is ietsjes meer mijn kopje thee. Authentieke synthpop met een sterke knipoog naar The Cure en Cocteau Twins. Ben vooral nieuwsgierig of het live allemaal net zo indrukwekkend is als op plaat. Vanaf een uur of zeven 's avonds zal het publiek massaal toestromen naar het Sportveld waar De Jeugd Van Tegenwoordig, dEUS en Crystal Fighters optreden. Ik ben benieuwd of die rustige, kleinschalige sfeer dan überhaupt standhoudt. Bij Crystal Fighters heb ik sowieso twijfels of het wel gepaste muziek is voor een groot podium, na die wanvertoning op Lowlands. De Londense electro/baskenfolk-groep is in mijn optiek indrukwekkender in een kleine donkere club vol zweterige clubgangers.
Leuk of niet, de megahit “Plage” zal de volgende ochtend bij vele festivalgangers in het hoofd gegrift zijn. Gelukkig is er geen betere remedie dan tUnE-yArDs, het lo-fi collectief dat File Under-collega Ramon ook zo blij maakte. Speelse sample-pop verweven met Afrikaanse beats en harmonieuze vocalen. Deze band wint een tien voor originaliteit. Intiem koekhappen bij Eefje de Visser is vervolgens een must. Doorleefde, ambachtelijke luisterliedjes zijn haar specialiteit. Ook de band van José Gonzáles, Junip, is niet vies van een subtiele insteek. Junip is echter een van de meest slaapverwekkende live-acts in recent geheugen. Een mooi moment dus om de overige activiteiten op het gebied van film en theater nader te ontdekken.
Het is kop of munt tussen een half uurtje vintage strijkstok-R&B van Marques Toliver of aangenaam dubieuze synthpop van Pien Feith …totdat Seeljocht twee uur lang in de Kerk een muzikale rondreis over Vlieland presenteert. De melancholie in kop-en-staartvorm van Villagers is mij dan gezien, want wat hier plaats gaat vinden is iets wat exclusief wordt gedeeld met alle aanwezigen. Dat alleen al brengt genoeg intrige met zich mee. Ik ga tegen die tijd in levende lijve ondervinden of een stadsmens pur sang opgewassen is tegen een weekendje Into The Great Wide Open. De perfecte ontlading is er gelukkig in de vorm van Jiggy By Night: een happy ending staat zo goed als vast!
4 reacties