Prog en metal gaan goed samen, maar het is lastig om er iets origineels mee te maken. Intronaut slaagt daar wel in. Opener “Killing Bird With Stones” is al acht minuten pure pracht, en dat is nog maar het begin. Het is ingetogen en heavy tegelijk, met fraaie zang-uit-de-verte op zijn Motorpsycho’s, strakke instrumentale passages die aan een band als TesseracT doen denken en een repetitieve opbouw die eerder associaties met stoner oproept. “Harmonicom” is dan weer meer jazzy dan prog of metal en nog stééds past het naadloos in het geheel. Geen wonder dat ze onlangs op Roadburn te bewonderen waren. Het knappe aan dit album is dat ze steeds weer spanning opbouwen die bij de meeste bands onvermijdelijk zal leiden naar een snoeiharde alles-uit-de-kast-passage, maar die bij Intronaut wordt gecultiveerd en vaak die allesverzengende catharsis helemaal niet krijgt. En toch heb je nergens het gevoel dat het niet af is. Integendeel, het levert fraaie instrumentale stukken op die aan het einde heel natuurlijk wegsterven. Dat wil overigens niet zeggen dat er geen heavy stukken op dit album te vinden zijn, ze zijn alleen onderdeel van een bredere sound waarin alles op z’n plek valt. Dat is ook de reden dat je dit album als geheel moet beluisteren. De ritmesectie verdient speciale aandacht, want drummer Danny Walker en bassist Joe Lester zorgen voor een buitengewoon gevarieerde ondergrond voor de rest van de muziek. Hoewel, ondergrond, ze zijn net zo belangrijk voor de sound als gitaar en zang. Dit viertal slaagt erin razend ingewikkelde muziek logisch en natuurlijk te laten klinken. Wat mij betreft is dat een teken van grootsheid.
mij=Century Media
4 reacties