IQ heeft altijd net iets onder de top van de Britse progrock gebivakkeerd. Er moest dus altijd hard geknokt worden voor het voortbestaan. Dat is verrassend weinig aanleiding geweest voor bezettingswisselingen door de jaren heen. Tot na het vorige album Frequency. Er zijn sindsdien maar liefst drie van de vijf bandleden vertrokken. Grappig genoeg is daarmee de band van het debuut (uit 1983 alweer!) bijna compleet, nu drummer Paul Cook en bassist Tim Esau weer zijn teruggekeerd op het oude nest. Alleen Martin Orford ontbreekt nadat hij in 2007 de muziekwereld min of meer vaarwel zei. Het is aan de nieuwe toetsenist Neil Durant om de bombast van IQ vorm te geven. Muzikaal zit IQ in dezelfde hoek als Arena: proggy bombast met een prettige verhouding tussen Het Liedje en muzikale hoogstandjes. In het geval van The Road Of Bones gaat dat vaak zelfs hand in hand, en dat is gewoon knap. The Road Of Bones bevat vijf tracks van een klein uurtje. Of, wanneer je de special edition aanschaft, twee cd’s met maar liefst elf verschillende tracks. Die tweede cd bevat dus niet wat andere mixen of demo’s, maar zes nieuwe tracks, evenzeer tot in de puntjes afgewerkt als de vijf op cd 1, waarbij kwaliteit alvast niet het criterium voor de keuze geweest kan zijn. Durants toetsen – waaronder ook Mellotronklanken – zijn behoorlijk dominant in de sound, maar er blijft ruimte over voor de overige instrumenten en de zang van Peter Nicholls, die afkomstig is uit de Jon Andersonschool van hoge, nasale vocalen. Gitarist en producer Mike Holmes heeft het aantal solo’s beperkt gehouden, maar zorgt voor het evenwicht met een combinatie van stevige riffs en helder getokkel, het soort spel dat we ook wel kennen van Marillions Steve Rothery. Prijsnummer is het bijna twintig minuten durende “Without These Walls”, maar op het hele album én de bonus-cd hoor je een zelfverzekerde band. En dat is altijd goed nieuws.
mij=GEP