Als pubertje liep ik in mouwloos spijkerjack met patches, het hardrockuniform van die dagen. En natuurlijk zat daar ook een Iron Maiden-patch op. Vanaf Somewehere In Time verslapte mijn belangstelling, hetgeen versterkt werd door de aanschaf enige jaren later van een van hun minste albums, No Prayer For The Dying. Na het eerste Maidenconcert dat ik zag, nog maar drie jaar geleden op Fields Of Rock, moest ik mijn mening dat Maiden inmiddels een overbodig rockfossiel was ernstig bijstellen. Na de magnifieke show van de heren, vol inzet en passie, gaf ik van harte toe dat ik me volkomen vergist had en kwam de backcatalogue alsnog in mijn verzameling. Dat neemt niet weg dat Maiden, net zoals bijvoorbeeld AC/DC, vooral cd’s uitbrengt als alibi om vier jaar te kunnen toeren. De grootste verandering van het nieuwe album zit ‘m in de hoes. Die toont niet mascotte Eddie – al suggereert het bijbehorende spel van wel – , omdat de hoes niet getekend is door Derek Riggs. Naar verluidt hebben ze ‘m simpelweg niet te pakken kunnen krijgen… Muzikaal blijft het met uitzondering van wat aanzetten meer van hetzelfde. Het intro van opener “Satellite 15…The Final Frontier” is wat anders dan anders door een bijna drie minuten durend soundtrackachtige intro, “Starblind” heeft een bluesy maar te kort middenstuk, “Isle Of Avalon” is wat ingetogener dan bij Maiden gebruikelijk en daarmee een van de betere songs, maar vermoedelijk wat minder geschikt voor een liveset. Verder is het echter het vaste recept: roffelende drums en een metalige basgitaar die de melodielijn volgt…pardon, aangeeft, strakke riffs, solo’s waar solo’s horen, en Bruce Dickinson die zijn ingetogen kant laat zien, maar ook regelmatig de als vanouds verhalende teksten over de melodie heenbrult. De productie van de weer helemaal hippe Kevin Shirley is uitstekend, vooral waar het de drums betreft. Maiden zal hiermee niet één nieuwe fan winnen, maar de bestaande fans zullen zich met dit album best vermaken. Toch was er voor mij een tegenvaller: ook na verschillende luisterbeurten heb ik niet het gevoel dat er echte uitschieters tussen zitten, behalve misschien het eerdergenoemde “Isle Of Avalon”. Dat is volgens mij mede het gevolg van het feit dat songs soms te lang uitgesponnen zijn. Slechts één nummer is korter dan vijf minuten. Het oordeel zal wel in de komende jaren geveld worden: blijven er tot in lengte van jaren songs van dit album in de setlist staan of niet? Ik heb mijn twijfels. Maar Iron Maiden is Iron Maiden is Iron Maiden, ook op The Final Frontier.
mij=EMI