Iron Tongue – The Dogs Have Barked,The Birds Have Flown

Glanerbrug mag dan kabeltelevisie hebben, wij hebben binnenkort glasvezel. Het enige nadeel is dat er door de hele wijk stoepen open moeten voor kabels, die vervolgens met – *TAKKETAKKETAK* – trilplaten weer begaanbaar gemaakt moeten worden. Dat betekent dat ik de helft van de tijd mijn muziek amper kan h… – *TAKKETAKKETAK* -, eh ja ik zei dus dat ik mijn muziek de helft van te niet niet k… – *TAKKETAKKETAK* -nou ja, dat dus. De muziek van Iron Tongue is daarbij wel passend, want kanonne, subtiel is het niet. Het is dan ook sludge metal: laag tempo, zwaaaaare riffs en zang die meer gebruld dan gezongen wordt. Black Sabbath is uiteraard start- en eindpunt van hun invloeden zoals bij de meeste collega’s, maar ze zijn afkomstig uit Litle Rock, Arkansas, dus ook de southern rock speelt mee. Daar wordt het overigens geen greintje minder heavy van. De hoes in grijstinten, een fraaie tekening in graphic novel-stijl van een eenzame figuur op een winderige landweg, sluit goed aan op de ook al niet al te vrolijke titel The Dogs Have Barked, The Birds Have Flown. Desolaat en hopeloos, dat is het. Muzikaal is het ook niet vrolijk. Zware, overstuurde klanken van een zesmansband (okee, twee vocalisten, een heer en een voornamelijk achtergrondzingende dame), van meestal een minuutje van zes tot acht, met teksten over mislukte liefdes en ander ongemak. Behoorlijk zware kost, zo merkte ik. Zo kon het gebeuren dat het twee keer helemaal niet aansloeg, en een derde keer ineens wel. Door de zangeres wordt het vocaal gelukkig nog iets lichter verteerbaar, want de schreeuwzang van zanger Chris Terry is indrukwekkend, een soort Zakk Wylde in het kwadraat, maar heeft wel een beperkt bereik. De instrumentatie lijkt soms een op hol geslagen kudde bisons die over de zojuist geëgaliseerde stoepen dendert, maar is tegelijk strak genoeg om te voorkomen dat het klinkt alsof daarbij alle stoeptegels weer net zo hard de grond uit komen. Het mag duidelijk zijn: ik ben er nog niet helemaal uit. Het is indrukwekkend en vermakelijk – voorzover zware depressiviteit dat kan zijn – maar het ligt na drie kwartier wel nogal zwaar op de maag.

mij=Neurot