Ironbird (nou ja, déze Ironbird in elk geval) is een soloproject van gitarist Magnus Jernström van de Zweedse rockers Mangrove. Volgende week komt Mangrove’s nieuwe album A Distant Dream Of Tomorrow uit, maar eerst is er dus Ironbird met Black Mountain. Met vijf muzikanten in plaats van drie zoals bij Mangrove, maar verder is het verschil niet zo bar groot. Zoals vaak bij het label Transubstans beweegt het zich muzikaal ergens tussen enerzijds de stijl van de beginjaren van Black Sabbath en anderzijds doom- en stonermetal. Het label roept ‘Ironbird manages to create a unique mix of the 70’s best era along with the heavy days of the 90’s’. Dat is precies de onzinnige marketingtaal die je verwacht, maar uniek? Nee, dat is het allerminst. Nou is uniciteit niet het eerste vereiste in dit genre, dus er tellen wat andere zaken. Om te beginnen de riffs, en die zijn dik in orde. Ironbird duikt iets meer dan Mangrove de seventiesrock in, ook al is die scheidslijn dun als je het hebt over stoner en aanverwante genres. Productioneel heeft het de juiste charmante eenvoud, terwijl het geluid wel aardig in balans blijft. Jernström soleert er lustig op los zonder zichzelf te vertillen, en dat geldt eigenlijk voor de hele band. Ze weten wat ze aan het doen zijn en dat hoor je. Alleen maakt bij Mangrove zanger Jani Kataja het verschil, terwijl zanger Rasmus Janson bij Ironbird toch een slag minder is. Bij de heavy Ozzyesque stukken lukt het nog wel, maar vooral bij de ballads hoor je dat. Er is een heuse akoestische ballad, “Tomorrows Dream”, die na een met name vocaal wat wankel begin nog heel aardig wordt. De afsluitende powerballad “Nothing’s Real” laat jammer genoeg vooral Jansons beperkingen horen en is eigenlijk de minste track van het album. Dat is wat zonde als je je het voorgaande half uur prima vermaakt hebt. Ironbird mag dan wat heavier zijn dan de seventies hardrock, de charme van die tijd hoor je nog steeds op Black Mountain.
mij=Transubstans