Wie Israel Nash alleen kent van zijn eerste twee albums toen hij nog Israel Nash Gripka heette en denkt bij het verschijnen van dit nieuwe album dus weer een fijn countryrockalbum te pakken te hebben, komt bedrogen uit. In 2013 werd Gripka uit de naam geschrapt, het werd vanaf toen Israel Nash, en werd met Israel Nash’s Rain Plains een nieuwe koers ingezet. Het was een subliem countryrockalbum met een flinke scheut psychedelica. Die lijn wordt voortgezet op het vierde album Israel Nash’s Silver Season. Denk aan begin jaren zeventig ten tijde van Neil Youngs Harvest gemixt met een hoop mooie Westcoast-achtige melodieën. Het is onmogelijk om hoogte- of dieptepunten aan te wijzen, ze zijn er niet. Israel Nash’s Silver Season is een album dat je in zijn geheel moet luisteren, of liever gezegd, waarin je je moet onderdompelen, het merendeel van de negen nummers loopt ook in elkaar over. Ruim 50 minuten wordt er een dromerig en sfeervol muzieklandschap geschetst dat je terug doet denken aan het beste van de jaren zeventig maar tegelijkertijd toch heel eigen klinkt. Het klinkt allemaal als een klok, door de geweldige band die puntgaaf speelt en prachtige koortjes zingt met Nash. Check bijvoorbeeld het sublieme Pink Floyd-achtige intro van “La Lately”, de mooie harmonieën in “Lavendula” of het wonderschone “Willow”. En heb je ooit kunnen denken dat een pedal-steel gitaar psychedelisch kan klinken? Eric Swanson, die sowieso al een speciale vermelding verdient voor zijn sublieme spel, krijgt het voor elkaar, het duidelijkst hoorbaar in “A Coat Of Many Colours”. Israel Nash’s Silver Season moet je in alle rust tot je nemen, op de koptelefoon hoor je nog beter hoe strak en goed er gespeeld wordt en hoe helder de productie is. Aan het eind van het album kom ik tot de conclusie dat ik een van de betere platen van 2015 heb gehoord en die me hetzelfde positieve gevoel geeft als wat Nash in slotnummer “The Rag & Bone Man” herhaaldelijk scandeert: ‘We should love one another’.
mij=Loose