Het is een rare reünie, deze van It Bites. De bron ervan ligt bij een charity event dat de charismatische Francis Dunnery organiseerde enkele jaren geleden waarbij de vier oorspronkelijke leden van It Bites weer voor het eerst met elkaar op het podium stonden en er nog steeds sprake was van dezelfde chemie van vroeger. Het riep een vraag op bij de fans (en dat zijn er meer dan je denkt) naar meer. Maar doordat Dunnery al jaren in de USA woont, en zich naast zijn muziek en gezin vooral ook met hele andere zaken bezig houdt dan progressieve rock maken kwam het er niet van. Min of meer tot mijn verbazing is er nu toch een nieuwe cd. Maar zonder Francis Dunnery dus en uiteindelijk ook zonder bassist Dick Nolan. Zij zijn vervangen door John Mitchell (oa. Arena en Kino) en Lee Pomeroy, het blijken adequate vervangers. Ik verbaasde me bij het optreden van Frost er al over dat Mitchell een aangename stem had. Hij lijkt vaak verdomd veel op Peter Gabriel, maar bij tijd en wijle ook best op Dunnery. Voor het totaalgeluid maakt het weinig uit overigens. Op de een of andere manier is het toch allemaal typische It Bites wat de band laat horen op The Tall Ships. Poppy prog zonder de gemakkelijke weg te kiezen en zonder bombast uit de weg te gaan. Daar was de band al uitstekend in op hun klassieke jaren tachtig-albums en dat is bijna twintig jaar later niets veranderd. Er staat dan misschien geen “Calling All The Heroes” (die single voor de gelegenheid maar weer eens uit de kast getrokken, wat een wereldnummer blijft dat!) of ” Ice Melts (Into Water)” op, maar ik heb er een aangename trip down memory lane aan gehad dankzij deze mannen. Hopelijk komen ze snel weer hier spelen.
mij=Inside Out / CNR