Jaap Boots – Donderweg. Mijn leven in de fast lane van de popmuziek.rtfAchterop staat de auteursfoto: een klein hoedje, een sik. Zijn ogen dichtgeknepen tegen de zon. Waar kennen we die man toch van? De opgefokte medewerker van het tv-programma Onrust is het, Mr. Lee is het ook, van Mister Lee’s Mysterious Washing Machine, en ook de presentator van Villa65, Club Lek en Club3voor12, van Cantina en de JaBo Gumbo Show. En niet te vergeten de man die de CD Zal De Hemel Maakte, misschien wel de beste Nederlandstalige plaat van de jaren negentig. Maar op pagina 187 van Donderweg valt het kwartje pas: Jaap Boots mag zijn held Tom Waits interviewen. Het hoedje, de gezichtsbeharing. Er valt wel wat af te dingen op Donderweg: het lelijke omslag, de niet altijd even soepel aan elkaar geplakte, grotendeels eerder verschenen stukken waar het boek uit bestaat, de voorkennis die je moet hebben om de namen van radiocoryfeeën te kunnen plaatsen. (Aan de andere kant: als je nooit naar Jaap Boots, Lotje IJzermans, Fons Dellen, Bram van Splunteren, Gerard J. Walhof en consorten hebt geluisterd zul je dit boek vast niet oppakken.) Maar de rollercoaster aan anekdotes en ontboezemingen leest alsof je op een festival bent: in een razend tempo bandjes kijken, bier drinken en ouwehoeren. En naderhand moeite moeten doen om de hoogtepunten te bepalen. Rode draad in Donderweg is de zoektocht van Jaap Boots naar een oudere broer, een rolmodel. Die vond hij in Bruce Springsteen en Nick Cave, in Beck en, inderdaad, in Tom Waits.
mij=Uitgeverij Ambo Anthos