1. Steven Wilson – Hand. Cannot. Erase.
Wilson, held sinds Porcupine Tree. En ook dit solo-album is weer een klein progrockmeesterwerkje, prachtig afwisselend: proggy en jazzy stukken – al dan niet instrumentaal en met het nodige soleerwerk, hier en daar (gelukkig ook) stevig, maar ook de wat (soms zelfs te) softere stukken ontbreken niet.
2. Stearica – Fertile
Heerlijke mix van bijzonder smaakvolle ingrediënten. Een hele sterke variant op het wat sleets geraakte (instrumentale) post-rock-genre, dat hier heel behendig wordt vermengd met post-metal en math-rock. En altijd in de juiste dosering. Denk Explosions in the Sky, God is an Astronaut, ASIWYFA, en het magistrale Russian Circles. Met fenomenale drumpartijen in nummers als “Bes” en “Geber”. Meest verrassende ontdekking van het jaar.
3. Faith No More – Sol Invictus
Achttien jaar na Album of the Year en drieëntwintig na het succesvolle Angel Dust is mijn favoriete jaren negentig band terug met verrassend sterk nieuw materiaal. Een aanwinst voor het totale oeuvre, met nieuwe klassiekers in de dop als “Matador”, “Superhero”, “Separation Anxiety” en “Black Friday”. Missie geslaagd en daarmee hun midlife crisis met glans bezworen.
4. Shining – International Blackjazz Society
Nieuwe plaat van het Noorse Shining met wederom geniale maniakale jazz-metal van het onnavolgbare soort. Fenomenale instrumentbeheersing met een verpletterende rol voor drums en sax. Totale schuimbekkende en verscheurende waanzin. Muzikaal pijnigende SM tot op het bot. En dat is me toch lekker…
5. Steak Number Eight – Kosmokoma
Deze (nog steeds) jonge knapen uit België blijven maar goede platen maken en dat blijft erg knap. Het talent spat er nog steeds vanaf. Categorie sludge- en post-metal, naar eigen zeggen in de hoek van ISIS, Mastodon, Killing Joke, Neurosis and Tool. Of Deftones. Dit keer met extra progrocksmaak en meer variatie in tempo. Nu soms ook kort en puntig, zoals op het geweldige “Principal Features Of The Cult” (Oceansize meets Shining (NO)).
6. Elephant9 with Reine Fiske – Silver Mountain
Noors prog-/neo-psych-/jazz-rock trio, wederom aangevuld met de Zweedse gitarist Reine Fiske (Dungen). Samen met toetsenist Ståle Storløkken (Supersilent, Terje Rypdal) ook bekend van de samenwerking met Motorpsycho). Lange goddelijke en avontuurlijke jams van deze rasmuzikanten.
7. Pond – Man It Feels Like Space Again
Een gezamenlijk muziekproject met Nick Allbrook en deelt bandleden met Tame Impala. Pond is juist wat losser, experimenteler en ongrijpbaarder dan de bekendere grote broer. En dit jaar voor het eerst ook echt met beter nieuw materiaal. Vind ik dan. Een combinatie van dwarse psychpop met ongemakkelijk aanvoelende passages, onverwachtse wendingen en uitbundige pracht met zalvende melodieën.
8. Flying Horseman – Night Is Long
De Belg Bert Dockx liet als Strand al horen dat zijn stem ook een prima instrument is, naast uiteraard zijn akoestische gitaarspel en het sublieme psych-jazz gitaarwerk in die andere fantastische band Dans Dans. Night is Long van die andere band van Dockx klinkt me in eerste instantie wat meer ingetogen dan eerder werk, maar wat een prachtplaat. Bezinning met een vleug weemoed en melancholie, zet het in de herfst aan tijdens de vroege schemer, en laat het een nacht lang doorsudderen. Prijsnummer: “Money”.
9. Anna von Hausswolff – The Miraculous
Een soort Kate Bush in kerkorgel-doom-stijl. Maar dan anders. Prachtig donker, net zoals eerder werk. Bombastisch en subtiel. Het smijt je tegen de muur om je dan liefkozend te omhelzen. Of andersom. Unieke pracht- en krachtplaat. Hoogtepunt: “Come Wander with Me / Deliverance”.
10. Ought – Sun Coming Down
Bezwerend of bijtend. Eigenwijs en grillig. Maar ook behapbaar en zalvend. Alternatieve indie of postpunk uit Canada, dat je even moet laten sudderen voor het beste resultaat. Met “Beautiful Blue Sky”, het beste nummer van 2015. Om eeuwig op de repeat te zetten.