Duitse bands stonden ooit vrijwel synoniem met retecommerciële hardrock voorzien van bakken met echo en meestal ook van een akzent dat je in plakjes kon snijden. De laatste jaren zijn er steeds meer Duitse bands bijgekomen die de echo binnen de perken weten te houden en waar het Engels overtuigend Engels is. Een van die bands is Jaded Heart, nu toe aan hun tiende album met Perfect Insanity. Met dat Engels hebben ze een tikkie valsgespeeld door al in 2004 een Zweedse zanger aan te trekken, maar productietechnisch is het gewoon helemaal af wat deze drie Duitsers en twee Zweden afleveren. Wederom hebben onder andere Michael Voss (Mad Max, productie van Bert Heerink’s recente solo-album) en Dennis Ward (Pink Cream 69) hebben zich daar tegenaan bemoeid, dus een echte verrassing is dat ook niet. Qua composities is Perfect Insanity best okee, maar daar halen ze het niveau van de productie helaas niet. De songs kloppen allemaal wel, maar het is erg voorspelbaar, terwijl de trucjes van de heren gitaristen ook opvallend vaak terugkomen. Voorganger Sinister Mind wist zich een beetje aan dat euvel te ontworstelen, met Perfect Insanity kiezen ze weer voor de veilige paden. Zó veilig dat ik eigenlijk geen uitschieter kan aanwijzen. Het is nog steeds een lekkere plaat, maar het blijft een stap terug.
mij=Frontiers / Rough Trade