Een plaat die als uitvoerende het labeltje Jakszyk, Fripp And Collins meekrijgt, dat komt aardig in de buurt van een incarnatie cq zijtak van King Crimson. Helemaal als je weet, dat voor de bas- en drumpartijen respectievelijk Tony Levin en Gavin Harrison ingeschakeld werden. Het labeltje A King Crimson ProjeCKt is dan ook een volstrekt logische. Toch was dit oorspronkelijk nooit de bedoeling van gitaristen Fripp en Jakszyk toen ze in 2009 een beetje aan het jammen waren met zijn tweeën. Dat hun jampartijen uitgegroeid zijn tot een volwaardig album is iets waar je alleen maar blij mee kunt zijn. Dat Fripp en Jakszyk Mel Collins erbij gehaald hebben is overigens een meesterzet. Zonder zijn blaaswerk waren de zes songs denk ik wel een beetje leeg gebleven. Hij legt met zijn raak geplaatste flarden precies de juiste accenten. Qua sound sluit A Scarcity Of Miracles stiekem overigens erg goed aan op wat Steven Wilson uitbrengt met zijn No-Man. Dat komt niet alleen door het dromerige karakter van de songs, de zang van Jakszyk helpt daar ook zeker bij. Zijn stem heeft dat zelfde lijzige als die van Tim Bownes, al zou je ook best Adrian Belew kunnen noemen als referentie. De grap bij Fripp is dat ‘ie de meest ingewikkelde maatsoorten en vreemde wendingen ook terug kan laten komen in dit soort meer ingetogen muziek en ze dan kan laten klinken alsof je een brood bij de bakker bestelt, terwijl de participerende muzikanten toch echt heel hoog in de concentratie moeten zitten om het bij te kunnen sloffen. Dat zal zeker ook een van de redenen zijn dat de tracks nergens gezapig worden. Het mooiste voorbeeld hiervan bewaart het trio tot het laatst. “The Light Of Day” met zijn over elkaar uitrollende lagen is niets minder dan een heerlijke muzikale toverbal waar ik uren op kan sabbelen.
mij=Panegyric / Rough Trade
2 reacties