Op een van de koudste dagen tot nu toe in Londen deze winter heb ik met James Yuill afgesproken. Gelukkig niet buiten, maar in een warme pub in het überhippe Hoxton. Als ik vooraf nog even snel op zijn MySpace kijk voor ik me in de kou begeef, valt het me al op dat een week voordat hij naar het continent vertrekt daar al ‘off to Europe’ staat. Hij heeft duidelijk zin in deze tour. En nog voordat we het over de muziek gaan hebben overvalt hij me met wat vragen over de topografie van Nederland, want hij heeft de trip de dag ervoor al helemaal zitten uitstippelen.
mij=Interview: Nathalie
Even goed voorstellen dan maar: James Yuill heeft juist een plaat uitgebracht bij Moshi Moshi Records, genaamd Turning Down Water For Air. Daarmee verovert hij langzaam maar zeker een vast plekje in het Britse muzieklandschap.
Waarom is je album een tweede keer uitgebracht? Het origineel stamt tenslotte al uit 2007.
“De eerste versie heb ik zelf uitgegeven via mijn website en iTunes, onder mijn eigen opgezette label/publicatiebedrijfje”, legt Yuill uit. “Daar verscheen ook al de eerdere The Vanilla Disc in gelimiteerde oplage.” Het plan was, nadat hij zijn dagelijkse werk had opzegde om fulltime met muziek bezig te zijn, om het album te remasteren, nieuwe nummers toe te voegen en daarna opnieuw uit te brengen via een klein label. Dat kleine label werd uiteindelijk het toch niet zo kleine Moshi Moshi Records, en dus verscheen de uitgebreidere versie afgelopen november in Europa. Ook zal het album binnenkort verschijnen in Amerika.
De albumtitel Turning Down Water For Air, waar komt die vandaan?
Yuill: “Een beetje pretentieus is het wel, want die betekent nogal verschillende dingen voor mijzelf. In een notendop staat het voor het feit dat je iets opgeeft om te vechten voor datgene wat je gelukkig maakt, zoals bijvoorbeeld dat je je baan opgeeft om je droom te verwerkelijken. Overigens komt het water vaker terug op het album, aangezien ik water nogal veel als metafoor voor dingen gebruik. Zoals in het nummer “Breathing In”; daarin staat het water voor de eeuwige worsteling met werk om het hoofd boven water te houden in het dure Londen. Maar het water zit ook in de zin 'walking in the sea' en dat staat dan weer voor zelfmoord. “Somehow”, dat ik overigens een jaar vóór de andere songs schreef, gaat over een donkere eenzame periode in mijn eigen leven – het omschrijft een schaduw als extra persoon in mijn leven die me de hele dag achtervolgt. “This Sweet Love” gaat over alle leuke facetten in een relatie en ook “No Surprise” gaat over de liefde. “Head over Heels” was een beetje een raar nummer om op te nemen maar het stond er snel op. Zoals ook “The Ghost” – opgenomen in een half uurtje – dat eigenlijk de vervanger van een andere track is die niet binnen het plaatje van dit album paste. Raar genoeg is het waarschijnlijk door zijn simpele aanpak het nummer dat veel mensen het meest aanspreekt op dit album.”
Yuill verzekert me ook nog dat de opbouw van het album nogal belangrijk voor hem was. Zo begint het album met het meer folky en rustige “You Always Do” en gaat het dan over in de verfijnde disco van “Left Handed Girl”. Al zegt hij er wel bij dat de volgorde bij de rerelease van ondergeschikt belang is geworden, nu de nummers “No Pins Allowed” en “Over The Hills” zijn toegevoegd die meer dance-georiënteerd dan folky zijn. “Mijn persoonlijke voorkeur is tegenwoordig meer dance dan folk.”
Aangezien je er zelf inmiddels over begonnen bent… door welke muziek ben je zelf beïnvloed?
Dat blijkt nogal overeen te komen met de labels die sowieso op James Yuill geplakt worden. “Radiohead, The Postal Service, Aphex Twin en vooral Nick Drake. Maar ik haal ook veel inspiratie uit Daft Punk en acts op Warp Records. Voor Turning Water Down For Air luisterde ik veel naar Jackson & His Computer Band, Cat Stevens en Nick Drake.” Radiohead was vooral voor het productieproces van het album dan weer een voorbeeld.
Je wordt wel een van de nieuwe lichting folktronica-artiesten genoemd. Wat vind je er zelf van dat label opgeplakt te krijgen?
“Op zich heb ik daar niet zoveel moeite mee. Maar als het dan toch moet, zie ik mezelf liever met het stempel house/indie.”
Komende week gaat Yuill zoals gezegd op tour door Europa, maar zijn eerste echte tour in de UK zit er inmiddels ook op. Een tour die hem 3500 mijl door de UK opleverde, die soms vermoeiend was en waarbij de auto het ook nog halverwege opgaf. Maar de tour gaf hem wel een goed gevoel, zoals je ook op YouTube kunt zien.
Wetende dat hij een Nick Drake-fan is, begin ik over de documentaire “A Skin too Few” waarin wordt verteld dat Drake niet zo goed kon omgaan met de pratende massa tijdens zijn optredens. Hoe denkt James daarover, aangezien sommige van zijn optredens ook nogal rustig zijn?
“Daar heb ik ook wel moeite mee, maar ik treed nu drie jaar in Londen in het singer-songwriter-circuit op. Dus ben ik het wel een beetje gewoon. Maar het is inderdaad voor een artiest nogal ontmoedigend om door gepraat en gebrek aan waardering heen te worstelen. Daarentegen zijn er gelukkig ook veel optredens waar iedereen helemaal mee is en dat maakt het wel de moeite waard om op te treden.” Optreden doet hij overigens helemaal alleen. Een gedeelte van de muziek staat wel al in zijn laptop, maar hij probeert er live wel steeds een twist aan te geven.
Nu dus volgende week Eurosonic. Yuill is nogal vereerd dat hij door BBC Radio One is gekozen als één van de artiesten die Groot-Brittannië mag vertegenwoordigen. Voordat hij Groningen aandoet is hij echter ook al aan het werk te zien in Berlijn, Brussel en de Paradiso in Amsterdam. “Ik hoop dat ik tijdens Eurosonic niet gelijktijdig speel met Jackson & His Computer Band. Die wil ik wel erg graag in Groningen live aan het werk zien.”
Afgelopen jaar is Yuill behalve met zijn eigen muziek ook veel bezig geweest met het maken van remixes van andere artiesten, zoals voor discobelle.net. Zo remixte hij Rod Thomas, A Human en Tilly and The Wall. Zijn eigen nummers werden ook al door o.a. Prins Thomas geremixt. “Ik denk dat het een van de beste methodes van marketing is die je kunt bedenken, om remixes te maken van singles. Hetzelfde geldt voor het gratis weggeven van b-kantjes, fans zijn er gek op.” (Zijn cover van Radioheads “Packt Like Sardines in A Crushd Tin Box” krijg je gratis als je je inschrijft op zijn MySpace mailinglist.) “Albums daarentegen hebben nog een emotionele waarde voor me. Die zijn een geheel. Die zal ik niet zo snel zomaar op het internet zetten… Maar voor beginnende bands zijn blogs wel heel erg handig”, geeft hij toe.
Over marketing gesproken, Yuill was vorig jaar het onderwerp van een casestudie. Als idee kwam daaruit dat omdat hij zoveel contacten heeft in de reclamewereld – zijn baan was immers het kiezen van muziek onder commercials – hij daarvan gebruik kon maken door zijn eigen 'ads' te maken en die dan op YouTube te zetten. Daarna heeft hij met vrienden een aantal satirische commercials gemaakt. Of de merken daar nu op zitten te wachten? Zo zit hij in de Guinness variant met een blikje bier achter het stuur. “Och het is gewoon grappig om die videos te maken. En het is een welkome afwisseling tijdens het touren en het schrijven van nieuwe nummers.”
Wat zal de toekomst brengen voor James Yuill, behalve een nieuw album in 2010?
“Dat is bijna af! Het zal meer geïnspireerd zijn door Justice en Clark. En ik blijf hopen op royalties”, zegt hij lachend. “Dan kan ik een megastudio aanschaffen! Maar tot die tijd neem ik mijn albums net zo lief op in mijn huisstudio op mijn MacBook.” Al gaat het leven van een broodmuzikant ook niet over rozen. “Thuiswerken betekent vergeten te eten als ik met mijn muzikale verslaving bezig ben… Maar hopelijk komen er in 2009 ook meer remixes voor anderen.” Als laatste vertelt hij me ook nog dat hij samen met Rod Thomas met een project bezig is à la Neon Neon. James Yuill kijkt uit naar de toekomst, zoveel is wel duidelijk.