Alles dat Animal Collective aanraakt – welk lid van de band dan ook – heeft voor mij de allure van een met roze suiker geglaceerde donut, en ik hou dus heel veel van met roze suiker geglaceerde donuts. Dat ik vorig jaar met ze gepraat heb (met Animal Collective, niet met de donuts) (al heb ik goede hoop voor 2006) was dan ook een moment in mijn leven dat ik zal koesteren tot aan het moment dat er een band opstaat die Animal Collective in belangrijke mate irrelevant gaat maken. Een redelijk surrealistisch toekomstbeeld, want zelfs als ze hun best niet doen komt er nog aandachtsopeisend leuke muziek uit hun vingers. Dat was een weloverwogen bruggetje naar Coconuts, een registratie van een middagje muziek maken met Noah Lennox (Panda Bear van Animal Collective) en ene Scott Mou. Het verhaal erachter is dat deze lange, uitgestrekte, lange, uitgestrekte jams opgenomen zijn tijdens hun eerste ontmoeting in 2002. Het zijn twee repetitieve opussen bestaand uit ondernemende beats, rare geluidseffecten en Noah’s ijle stem, met minimale structuurveranderingen en, met betrekking tot de opnamekwaliteit, een flinke laag blubber eroverheen. In vergelijking met de muziek van Animal Collective mist Coconuts elke vorm van dartel enthousiasme, maar voor de echte fan is dit niettemin een met roze suiker geglaceerde donut. En voor de algehele rest van de wereldbevolking een volstrekt overbodige release.
mij=Psych-O-Path / Clearspot