“Koekie, lever je de tekst van Jason Anderson op tijd aan i.v.m. de releasedatum?” *Zucht, ik wil ik dit stukje helemaal niet schrijven. Ik wil alleen maar genieten van de muziek.* “Jaja, komt eraan,” zeg ik. Zo zit ik nu dus een stukje te tikken van de nieuwste release van de bezige bij Jason Anderson aka Wolf Colonel. Binnen een jaar na zijn vorige – en überschöne – schijf New England is er alweer een opvolger met The Wreath en er schijnen er nog drie klaar te liggen. Jason heeft het talent om meerdere instrumenten te kunnen bespelen en bij de keuze van het songmateriaal niet in herhalingen te vervallen. Op The Wreath zoekt hij naar nieuwe wegen om zijn ingetogen liedjes te brengen. De basis vormt zijn gitaar- en pianospel waarover zijn wat depressief klinkende stem extra stevigheid aan de liedjes geeft met weinig opbeurende teksten. Jason Anderson geeft hem echter ook geregeld van katoen. Toch weet hij goed waar de zwakke punten liggen, en geeft daar anderen de ruimte. Zo voegt de zangeres Rachael Jensen in enkele duetten daadwerkelijk iets toe, laten de trompetpartijen van Karen McDonald horen waarom ik een zwak voor dit instrument heb en laat Jeremy Jensen weten dat ze verdienstelijk basgitaar speelt. Bovendien laat ze ook nog op een aantal tracks horen waarom ze hier aan de eerste gitaar mag komen. Al met al is het een verrassende opvolger die doorgaat waar de vorige ophield. Het geluid is breder en toegankelijker, maar is zeker niet alledaags geworden. Jason Anderson laat de wereld weten dat hij talent heeft. Ik laat je weten dat hij en deze cd bestaat. Of je er wat mee doet moet jezelf maar weten. Ik wil in ieder geval niet meer zonder. Zo, en nu opzouten. Ik was aan het genieten.
mij=K-recs / Konkurrent