Grandaddy was een van de leukste indiepop-bands van eind jaren negentig/begin deze eeuw. Weliswaar ontweken ze niet het bekende verschijnsel dat elk nieuw album (na een fantastisch debuut) net even wat minder is, maar dat laat onverlet dat ik de eerste drie platen nog altijd met plezier draai. Grandaddy’s laatste, Just Like A Fambly Cat, was al een verkapt soloproject van Jason Lytle en de band implodeerde dan ook tijdens het maken. Lytle verhuisde naar Montana en trok de natuur in om de boel eens goed te resetten. Heeft dat tot een verrassend nieuw geluid gezorgd? Vervelend antwoord: ja en nee. Wat het meest opvalt aan Yours Truly, The Commuter is de totale rust die eruit spreekt. Het is kalmte met hoofdletter K, een kabbelend, af en toe zelfs wat saai album van een mens in evenwicht. Dit past goed bij het geschetste achtergrondverhaal en leek ook vanaf het begin het plan van aanpak. In ‘t boekje zien we niet voor niets op een memo in de studio: ‘no more weird arrangments, not on this album!’ De bliepjes en de robotstemmetjes zijn verruild voor een typische singer/songwriter-sfeer, met zelfs een lichte Americana-feel. De hoge stem van Lytle lijkt tenslotte niet voor niets op die van Sparklehorse en Neil Young. De melodieën zijn gelukkig nog wel trademark-Grandaddy, met het refrein van “Brand New Sun” als een van de duidelijkste hoogtepunten. Het beste nieuwe idee zit in het curieus getitelde “Fürget It”, dichter bij een perfect soundtrack-nummer was Lytle nog niet gekomen. Hij is met de jaren ook steeds fraaier piano gaan spelen, zoals o.a. daar en in ‘t slaapliedje “This Song Is The Mute Button” is te merken. Waar ik de eerste helft nog wat aarzelde ben ik met het haast schattige “Rolling Home Alone” alsnog om. ‘Here we go again!’
mij=Anti / PIAS