Vrijdag a.s. is het genieten voor BBC4-kijkers: vanaf 21.00 gaat het over Jeff Lynne en Electric Light Orchestra. Jeff Lynne staat bij het grote publiek bijna gelijk aan de hits van Electric Light Orchestra, maar kenners weten dat hij voor een groot deel verantwoordelijk is voor het geluid van de beste albums van bijvoorbeeld George Harrison, Traveling Wilburys, Tom Petty en Roy Orbison. Stuk voor stuk albums die op het eerste gezicht redelijk eenvoudige poptracks lijken te bevatten, maar door de combinatie van uitvoerenden en productie onweerstaanbare pareltjes zijn. Die kunst heeft Lynne in niet geringe mate afgekeken van The Beatles, die bovendien in zijn composities ook heel herkenbaar zijn. Met veel plezier begon ik dan ook aan het beluisteren van Long Wave, de opvolger van zijn solodebuut Armchair Theatre uit 1990. Het was dan ook een domper van jewelste toen de opener Charles Aznavours “She” bleek te zijn, en uitgevoerd als weinig subtiele akoestische semi-stamper. Ook de rest van de tien songs betreft het covers van songs die hem hebben beinvloed – maar gek genoeg niets van The Beatles. Het zijn over het algemeen geen volkomen uitgekauwde evergreens, maar ze zijn wel van grote namen als Don Everly, Roy Orbison en Chuck Berry. Helaas missen ze allemaal de lichtvoetigheid en warmte van de hiervoor genoemde producties. De wat gelaten stijl van zingen van Lynne helpt daar ook niet bij. Een enkele keer, zoals in “Mercy Mercy”, komt het een beetje in de buurt, maar het mist de brille van zijn producties van anderen. De songs zijn natuurlijk prima en de productie blijft bovengemiddeld, maar meer dan 'aardig' wordt het nergens.
Gelukkig is er dan nog een fijne verzamelaar van Electric Light Orchestra. Niet dat het de eerste keer is dat er een verzamelaar wordt uitgebracht. Bovendien moet je nog even opletten of al je favorieten er wel op staan. “Xanadu” en “Sweet Talking Woman” ontbreken, terwijl “Do Ya” er wel op staat. Dat gezegd zijnde, blijft het een mooie verzameling, waarin de vele kanten van ELO goed belicht worden. De basis is steeds een uitstekende Beatlesque song, maar in de uitvoeringen komen de verschillen: “Don't Bring Me Down” is bijna een stadionrocker, “Can't Get It Out Of My Head” een slijper met kamerbrede trage strijkers en dito koortjes, terwijl bij “Turn To Stone” de strijkers in uitbundige partijen over elkaar heen buitelen. Wat me bijna ontgaan was, is dat deze versies allemaal opnieuw opgenomen zijn door Jeff Lynne. Een verzamelaar van opgepoetste versies dus, met vrijwel dezelfde arrangementen. Het mag duidelijk zijn dat het verschil nou ook weer niet zó groot is. De tijd voor het oppoetsen op details, zoals Jeff Lynne hier gedaan heeft, had hij wat mij betreft beter in “Long Wave” kunnen steken. Ook de oude versies, met hun gebreken, hebben nog steeds hun charmes en hadden volgens mij geen nieuw jasje nodig. Al is dat nieuwe jasje even charmant als het vorige en heeft het een paar bonusjaszakjes.
mij=Frontiers / Rough Trade
Totaal niet eens met deze recensie. Waarschijnlijk een verkeerde verwachting. Een cover-album en dan verrast zijn dat “She” een cover is van Aznavour. Goed album met mooie nummers, allemaal onder de 3 minuten. Mooie Lynne sound.
Totaal niet eens met deze recensie. Waarschijnlijk een verkeerde verwachting. Een cover-album en dan verrast zijn dat “She” een cover is van Aznavour. Goed album met mooie nummers, allemaal onder de 3 minuten. Mooie Lynne sound.
Adrian: Ik was inderdaad verrast dat het een coversalbum bleek, maar dat was geen beletsel geweest. Ik ben namelijk in tegenstelling tot sommigen verzot op coversalbums. En ja, het is wel te horen dat Lynne achter de knoppen zat, maar zoals gezegd mis ik de warmte van eerdere producties. Dat neemt niet weg dat jij dat anders kunt en mag ervaren. Als dat liefhebbers ertoe brengt om ‘m toch eens te beluisteren kan ik daar geen bezwaar tegen hebben. 🙂