JEFF The Brotherhood – ja, met hoofdletters – is inderdaad een broederschap, maar de broertjes Orrall heten Jake en Jamin, geen Jeff. Ze hadden eigenlijk een contract met Warner, maar daarvan namen ze niet geheel zonder rancune afscheid: ‘We, JEFF The Brotherhood, are SO FUCKING PLEASED to announce that we have been DROPPED from the clutches of the demented vulture that is Warner Bros!’ Hun achtste album Wasted On The Dream verschijnt daarom nu weer op hun eigen label Infinity Cat. Ze brachten in 2002 hun eerste album uit, maar het duurde een jaar of tien voor ze echt naam begonnen te maken, met als resultaat bijvoorbeeld een live-album op Jack White’s Third Man-label en voor dat ene album bij Warner The Black Keys’ Dan Auerbach als producer. Hun muziek is een combinatie van psychedelica, poppunk en garagerock, die doorgaans sterk aan Weezer doet denken. Het meeste doen de broertjes zelf, al is voor het baswerk op dit album The Raconteurs’ Jack Lawrence aangetrokken. Een van de singles, “Black Cherry Pie”, is een rocker met een onweerstaanbare poppy vibe en een fluitsolo van Ian Anderson (die van Jethro Tull, ja). Het doet mij sterk denken aan een veel te onbekend gebleven pareltje in mijn collectie, Self’s Subliminal Plastic Motives. Ook twee broers, bedenk ik me nu. Bij “Melting Place” is dan weer de invloed van de vroege Black Sabbath niet te missen. Maar hoe lekker smerig de gitaren soms ook worden, het zijn vooral heel aanstekelijke melodieën die het erg lastig maken om stil te blijven zitten. Wasted On The Dream is misschien niet het meeste originele album van het jaar, je wordt er wel hartstikke vrolijk van. In september komen ze twee keer in Nederland. Ik denk dat ik maar eens een kijkje ga nemen.
mij=Dine Alone/Infinity Cat