Het is zaterdagmiddag en met ruim 20 graden belachelijk mooi weer voor begin oktober. Maar ik kom maar niet op gang. Ik voel me niet fit, heb het zelfs koud en vrees dat er een griepje aan zit te komen. Ik leg me er maar bij neer, maak een kopje thee en ga onder een dekentje op de bank liggen en luister naar de debuutcd van de 25-jarige singer-songwriter Jessica Pratt uit San Francisco. Even denk ik dat ik naar een onontdekt talent uit de jaren zestig of zeventig luister. Ik hoor prachtige en verstilde folkliedjes die me doen denken aan de klasse van Joni Mitchell en de stemmen van Joan Baez en Melanie. Dit debuutalbum is weliswaar vijf jaar op de plank blijven liggen, maar is toch echt in 2013 uitgebracht. Tim Presley, de man achter de band White Fence, vond dat deze liedjes gehoord moesten worden en startte hiervoor speciaal met het platenlabel Birth en produceerde de cd. De liedjes van Jessica Pratt zijn stuk voor stuk prachtige folksongs en klinken alsof ze met haar gitaar naast je zit en ze speciaal voor jou zingt. Rustgevend, troostend en louterend, maar ook een beetje mysterieus. Dat de productie heel kaal is en je soms hoort dat Jessica een akkoord net even niet goed pakt op haar gitaar is niet storend maar juist heel passend. Er hangt iets geheimzinnigs om deze Jessica Pratt heen, de albumhoes is een hele grote zwart-wit close-up van haar gezicht maar desondanks toch vaag en op het internet is ook al vrijwel niets over haar te vinden. En misschien is dat maar goed ook, laat haar liedjes maar voor zichzelf spreken. Overigens voelde ik me een dag later weer helemaal goed en waren alle griepverschijnselen verdwenen. Of de liedjes van Jessica Pratt daaraan bijgedragen hebben? We zullen het nooit weten, maar ik wil het graag geloven.
mij=Birth
4 reacties