Je zult maar met Tony Visconti de studio in mogen. Oef, als Bowie-fan heb je dan al meteen mijn aandacht. Jim Stapley, geboren in Manchester, had de eer en Long Time Coming is zijn eerste solo-album, na eerder in wat bands gezongen te hebben. Wat we te horen krijgen zag ik echter niet aankomen. Stapley zoekt het in de softere rocksongs met een snufje blues. Zeg maar in de Bryan Adams-hoek en als het wat bombastischer wordt moet ik ook wel wat aan Meatloaf denken. Zitten we hierop in 2014 nog te wachten? Ik niet, maar ik kan me zomaar voorstellen dat dit niet voor iedereen geldt. Er mag, los van mijn muzikale voorkeur, af en toe nog wel wat meer power in de songs en de ‘mooie’ stem-met=braam van Stapley irriteert me op den duur. In “My Own Worst Enemy” probeert hij er alles in te leggen, maar gaat het over het randje. Hij kan het beter wat kleiner houden zoals in opener “No Good Reason”. Al met al denk ik dat we van Stapley nog wel meer gaan horen. Is er niet een nieuwe Robin Hood-film waar ze nog een plaatsje hebben op de soundtrack? Het zal het begin zijn van Stapley tot hij u – of in ieder geval mij – de neus uit komt.
mij=Mita Records
Na het lezen van deze recensie is dit plaatje volgens mij welkom bij Prikkie. 😀
Nou, van die vergelijking met Bryan Adams word ik toch niet vrolijk… 😉