Al een tijdje zoemt in de geruchtengalerij der bands van wie een reünie verwacht wordt de naam Pavement rond. Ik kan niet wachten tot dat ook daadwerkelijk gebeurt, want ik heb die band helaas nooit live aan het werk kunnen zien en ik reken hun cd’s tot de beste die in de jaren negentig verschenen zijn. Dat de invloed van Pavement nog steeds groot is, blijkt maar weer als ik luister naar Jimmy Left The Band. Deze Belgische band rond zanger Koen Vastesaeger ruikt in alles naar deze Californische grootheden, al moet daar zeker ook Guided By Voices bij genoemd worden. Dat levert alleen nog maar extra bonuspunten op. Maar dit verteld hebbende geef ik ook gelijk alles weg. Koen is een kei in het schrijven van kekke kneuterige liedjes. Het gevaar van lulligheid ligt wel een beetje op de loer, maar doordat hun EP-tje maar zes nummertjes lang is wordt dat gelukkig vermeden. Bovendien is “Run Run Run” gewoon een superleuk nummer.
Maar je hoeft natuurlijk niet naar België voor fijne kneuterige liedjes. Dat kunnen we in Nederland ook prima. Neem bijvoorbeeld That Band From Holland (geniale naam!). Deze Rotterdammers klinken zo mogelijk nog lulliger dan onze Belgische vrienden. Daardoor komt hun indie-fröbelpop ergens halverwege Pavement en Grandaddy uit. Zwak punt vind ik de zang. Eric-Jan Vriend en Michiel van Veen zijn niet de grootste talenten, aan de andere kant geeft het de liedjes ook wel het juiste karakter. Leuk is ook dat er flink wat koperwerk verwerkt zit in hun liedjes. De trompet en trombone van Bart Jan Boot, geven de band een eigen smoel. Bovendien zorgen intermezzo’s als ” Those Analogs” en “1985” even voor een andere kijk op de zaak. Mooiste liedje is echter het afsluitende “I Am Hands” dat in eerste instantie zes minuten rustig door lijkt te meanderen, maar uiteindelijk in een zuigende draaikolk eindigt.
Dat Starring Lisa ook schatplichtig was aan Pavement wisten we al van hun debuut-ep Another Ordinary Saturday. Met wederom Corno Zwetsloot achter de knoppen hebben ze nu ook een hele cd opgenomen. Hierop staan tien tracks die laten horen dat de band nog een flinke stap vooruit gemaakt heeft. De muziek is een stuk dynamischer geworden dan op de EP en maakt af en toe een stapje de kant van Sparklehorse op. Dat hoor ik in bijvoorbeeld “In This Town” terug, dat ook wel een beetje de Radiohead-kant op drijft, maar dat deed Joris Postema ook al in noor, de voorganger van Starring Lisa. De band heeft gelukkig wel de juiste bite behouden. Vooral de noisy stukjes en dwarse gitaarpartijen zijn een welkome aanvulling op de stem van Joris. Toch komt Starring Lisa het best tot zijn recht als ze de tijd nemen en een tandje terugschakelt. Ook al duren de liedjes dan wat langer, ze zijn zo dynamisch dat je je niet snel gaat vervelen. Bovendien volgt daarna altijd wel weer een lekker puntig liedje zoals “To The Park”.
mij=Eigen Beheer & Eigen Beheer & Eigen Beheer
De cd van Starring Lisa wordt opnieuw uitgebracht door Dying Giraffe. Met een extra singtletje, The Girl With The Paper Spoon
Dat singletje zit overigens netjes weggewerkt in de andere flap van de persing.