Joan Wasser (43) zit voorovergebogen aan een tafeltje in het restaurant van Hotel American te Amsterdam: haar slaapdronken gezicht rustend op de handpalmen, bedekt onder de mouwen van haar opvallende regenboogtrui. “Psychedelisch…”, zo luidt het compliment. “Inderdaad, psychedélisch!”, herhaalt ze kinderlijk. Triomfantelijk trekt ze de kraag van haar trui tussen wijsvinger en duim omhoog. Ondanks alles verkeert de zangeres/multi-instrumentaliste in een vrolijke bui. Nagenoeg zit Joan sinds half tien ‘s ochtends op de interviewstoel, met File Under als laatste voor de boeg. Waar menig artiest met enig dedain of ongeduld dat laatste gesprek in gaat, worden wij juist begroet met een innige knuffel. Het klopt inderdaad wat Wassers ex Jeff Buckley ooit over haar zong:
“Everybody here wants you / everybody here thinks they need you”
mij=Interview: Jasper
Achterbank
De charismatische Wasser, beter bekend onder artiestennaam Joan As Police Woman, heeft net een vakantie in Thailand achter de rug. Ze beweert dat dit haar eerste reis uit eigen initiatief is: niet voor optredens of inspiratie opdoen, maar puur om te ontspannen. “Ik deed het voor mezelf in de wetenschap dat ik een druk jaar tegemoet ging.”
Wasser heeft namelijk plaat numero vier in de schappen staan: The Classic is een levenslustige soul, funk en rhythm & bluesplaat vol euforische blazers en spontane jams. Volgens haar de eerste plaat waar ze niet achter het stuur plaatsvindt, maar genoegen neemt met een plek op de achterbank. Zo heeft ze haar muzikale en persoonlijke ontwikkeling met heldere blik kunnen overzien.
Uptempo opener “Witness” zet meteen de toon: ‘Het gaat over je eigen emoties leren de baas te zijn. Artiesten zoals ik zijn vooral heel gevoelig: ik laat mij al gauw leiden door emoties. Dit kan ook tegen je werken. Het is dus een uitdaging om vanuit een nieuw perspectief jezelf te observeren. Ik kan heel erg blind worden door mijn eigen emoties. Om dat te omzeilen moest ik mezelf pauze gunnen, een stap opzij doen om vervolgens diep adem te halen.’
Toevlucht
The Classic is bepaald niet introspectief, zo stelt Joan. Eerder een toevlucht naar vrijheid en zelfacceptatie: tien assertieve songs opgetuigd met theatrale, ongedwongen elementen. Wasser liet bijvoorbeeld komiek en beatboxer extraordinair Reggie Watts vrijuit scatten bij opzwepende single “Holy City”. De titelsong is een gelukzalige doo wop– nummer met louter barbershop-samenzang. Bij The Classic kán en mág alles in de vrije loop. Zelfs bij het intens gedreven “Good Together” (met indrukwekkende, groots opgezette eindclimax) lijkt Joan het piekeren beu te zijn: “Don’t wanna be nostalgic/for something that never was”.
Toch is het bijzonder dat Joan juist voor deze invalshoek kiest. Soul komt meestal vanuit het primaire onderbuikgevoel. Wat maakt het voor haar logisch een soulplaat te maken waar het hoofd de strijd wint van het hart? ‘Zodra je eigen emoties schadelijk worden voor je eigen bestwil wordt iedereen daar min of meer de dupe van. Ik heb lang moeten worstelen met een periode van depressie.’, meent Joan. ‘Het was verschrikkelijk, omdat het lang geleden was dat ik mij zo rot voelde. Omdat ik van nature een optimist ben! (lacht) Ik werd wakker met een ontzettend wrang gevoel. Het was beangstigend.’
Volgens Wasser gaf de ideologie binnen het boeddhisme haar nodige houvast. Niet zozeer dat ze zelf bekeerde, ze liet zich eerder door bepaalde waarden inspireren. ‘Een aantal boeddhisten waar ik mee aan de praat raakte zeiden: “Maar Joan, het is slechts een kwestie van getuige zijn van jouw eigen emotionele wezen.” In het begin, dacht ik: dat is simpel voor jou om te zeggen, maar niet voor mij! Maar het heeft mij aan het denken gezet…uiteindelijk heb ik er veel aan gehad.’
De klassiekers
In vele opzichten voelt The Classic (met haar olijke titel) als Wassers ode aan soulmuziek. Veel van haar grote helden komen voorbij in het gesprek: Marvin Gaye (“the master, the moodmaker”), Al Green (“hij zingt alsof hij net uit bed gerold komt”), Mahalia Jackson (“Trouble Of The World” is haar favoriet), Isaac Hayes. Ze slaakt een kreet van vreugde bij de vergelijking tussen het nummer “Stay” en het verheven meesterwerk Hot-Buttered Soul van laatstgenoemde:“The greatest! That’s amazing!”. Dat album heb ik vaker gedraaid welke dan ook!’
Stevie Wonder is nog een artiest die Wasser vaak noemt …en met name diens crossover-mentaliteit. Om de suggestie dat het zwoele “Ask Me” Wassers eigen versie is van “Master Blaster” is moet ze hard lachen. ‘Ik schreef dat nummer niet bewust als reggaesong. De basis was slechts de woorden en de melodie. Toen we als band tijdens repetities het arrangement onder handen namen, probeerden we echt van alles uit. Op een gegeven moment speelden we het voor de grap in reggae-vorm, zonder echt na te denken of het daadwerkelijk zou kloppen. Het was meer een spontane actie om de sfeer ontspannen te houden. Het klikte gewoon.’
Oceaan
Wasser zegt reëel in het leven te staan sinds haar vorige album The Deep Field. Als Joan As Police Woman zet ze niet al haar fiches meer in op haar eigen carriére: tegenwoordig schrijft ze net zo graag muziek voor anderen. Onlangs nog een nummer voor het nieuwe album van voormalig Cardigans-zangeres Nina Persson, getiteld “Food For The Beast”. ‘Ik ken Nina via haar man Nathan Larson (Shudder To Think), met wie ik ooit samen in een band speelde. Wij zijn al heel lang goede vrienden. Het is jammer genoeg slechts gebleven bij een album. We noemden onszelf…ben je er klaar voor? Mind Science Of The Mind.’
Mind Science Of The Mind, een supergroep opgericht halverwege de jaren negentig, bestond uit Larson, gitariste Mary Timony (Helium, Wild Flag), Wasser op viool en Dambuilders-maatje Kevin March achter de drums. Ook Jeff Buckley toerde kort mee als part-time bassist. Het was een jaar voordat Buckley in 1997 om het leven kwam in de Mississippi River.
Een gebeurtenis die Wasser lang kwelde. Tegenwoordig heeft ze het een plek kunnen geven. Volgens haar is The Classic het album waar ze zichzelf definitief van dat soort zware emotionele baggage detacheert. Een van de sleutelnummers is “New Year’s Day”: ‘Ik schreef het niet specifiek op een nieuwjaarsdag. In mijn optiek kan elke dag een nieuwjaarsdag zijn, als je bereid bent bepaalde dingen los te laten waar je alleen maar ongelukkiger van wordt.’
Vergeleken met de rest van de plaat is “New Year’s Day” spaarzaam qua arrangement: afgezien van een fraaie gitaarcoda en dissonante synth vormt Joans stem het melodische middelpunt. “You won’t find me this new year’s day”, zingt ze met hoopvolle gloed, waarna haar achtergrondband het estafettestokje overneemt met een stijlvolle, geraffineerde jam. Een veilige landing…op een rustige plek.
Zoals Jeff in zijn laatste uren voelt Joan zich het vredigst in het water, weg van het vaste land. Midden in de oceaan om precies te zijn, waar het onherroepelijke besef van tijd en plaats ontbeert. Hier filtert Wasser haar gevoelens en gedachten uit: ‘As ik mij in de oceaan bevindt, voelt het alsof ik mezelf opnieuw kalibreer. Maar het moet wél warm zijn (lacht). Toen ik als kind opgroeide woonde ik elke zomer bij de oceaan. Het voelt voor mij als een veilige, natuurlijke omgeving. De uitgestrekte zee…het tij heelt alle wonden. Hier besef ik steeds opnieuw wat écht belangrijk is.’
Joan As Police Woman is deze week te bewonderen in De Effenaar (18 maart) en De Melkweg (19 maart). The Classic (PIAS) is sinds 10 maart te verkrijgen.
4 reacties