Het duurt ongeveer twee seconden voor ik bij dit album de eerste associatie heb. Joe Stump gaat namelijk furieus van start met een stukje dat zo op Yngwie Malmsteen‘s debuutalbum Rising Force had kunnen staan. Verderop in het nummer zijn er wel wat verschilletjes te horen, maar “Chasing The Dragon” (hoezo een typische Malmsteentitel?) is een en al Malmsteen. Malmsteen op de toppen van zijn kunnen, dat wel, want er is werkelijk niets op aan te merken zoals Joe Stump hier tekeer gaat. Joe Stump is een neo-classical shredder, en je moet wel heel slecht luisteren wil dat je ontgaan. Toch zijn er ook tal van andere invloeden te horen die niet uit de shreddersectie komen. Ritchie Blackmore (het heerlijke “Blackmore’s Boogie” en het gitaargeluid en de verwijzing naar “Gates Of Babylon” in “The Dance Of Kashani”), Jimi Hendrix, Michael Schenker, Bach, Paganini, kortom alle grote van korter of langer geleden. In shredversie, dat wel. Valt er in dat genre nog iets te maken dat de moeite waard is? Stump bewijst van wel. Want de man is werkelijk meesterlijk goed, ook op die hoge snelheden. Je hoort echt stukjes die Blackmore zelf niet herkenbaarder had kunnen spelen, songs die Malmsteen zelf niet beter had kunnen doen, en inderdaad, ook een paar klassieke stukken in shredversie. Stump heeft ongelofelijk goed geluisterd naar de stijl van zijn helden, maar blijkt dat ook nog eens vlekkeloos te kunnen uitvoeren. En als hij zelf niet moeilijk doet over het noemen van zijn helden en invloeden, dan kun je hem daar weinig kwalijk nemen. In een jaartje of vijf File Under ben ik weinig shredplaten tegengekomen die ik écht de moeite waard vond, simpelweg omdat het niet beter, sneller en verder over the top meer kon. Dat is nog zo, maar Stump bewijst met dit album wel dat hij in een wereld vol technisch perfecte gitaristen dat beetje meer heeft om toch nog op te vallen. Petje af, meneer Stump!
mij=Lion Music / Bertus